Çorabımla Gömün
Zengin bir adamın cimri mi cimri bir oğlu varmış.
Ne kadar “dünya malı dünyada kalır” dediyse de, kefenin cebi yok dediyse de oğlunun mal düşkünlüğünün önüne geçememiş.
Gün gelmiş babası ölmüş. Babasının arkadaşı gelerek oğul’a “Baban sağlığında bana bir mektup verdi. Ben ölünce bu mektubu oğluma ver. Dedi” diyerek bir mektup vermiş.
Oğul mektubu almış ve okumuş. “Oğlum senden bir tek isteğim var. İmama söyle beni çorabımlar gömsünler.” Yazılıymış.
Bundan kolay ne var? Hocaya emrederim o da yapar. Diye düşünmüş. Hocaya söylemiş ancak hoca kabul etmemiş. Oğul “olacak” dediyse de “baban Müslüman ise kefenden başka bir şey olmaz” diye diretmiş hoca.
Oğul konuyu müftüye söylemiş ancak o da kabul etmemiş ve cenaze usule uygun olarak çorapsız gömülmüş.
Babasının arkadaşı yine gelmiş ve oğla bir mektup daha vermiş. “bunu da cenazem gömüldükten sonra ver demişti” diyerek 2. bir mektup daha vermiş.
Oğul babasının tek isteğini yerine getirememenin üzüntüsü ile mektubu açmış.
“Bak oğlum. Ben bu kadar zengin olduğum halde. Sen benim isteğimi yerine getirmek için bu kadar uğraştığın halde, öbür dünyaya kefenden başka bir çorap dahi götüremedim.
Sana Allah’ın emaneti malı hayır işlerinde kullan, fakirleri, garipleri, yolcuları, aç açıkları doyur, giydir, barındır. Dünya malı dünyada kalır!”
