Efendimiz'in rüyada verdiği müjde..

Efendimiz'in rüyada verdiği müjde..
Her gece onu görmek ümidiyle yatıyordum, ama her sabah bir hüzünle kalkıyordum. Yine onu görebilmek için yalvarmaktan bitap düşmüş halimle başımı koydum yastığa…

Allah’ım! Aylardır kapısından nöbet tuttuğum efendimiz belirdi karşımda, bütün duygularımı parça parça ederek… öksüz bir çocuğun ebedi bir kurtarıcıya uzanması gibi açtım kollarımı can havliyle eline kapanmak için. Tutuldu dilim o anda. Aklım sustu şaşkınlıktan ve ne diyeceğimi bilemeden kafamdaki bütün istekler bir anda silindi sanki.

Kalbim ilk kez bu kadar yerinden sökülecekmiş gibi vurmaya başladı, o dayanılmaz heyecanıyla. Gözlerim nurdan bir güneş gibi karşımda duran o parıltıya dayanamadı, birden karardı dünyam.

— Hz. İsa’nın (a.s) bana gönderdiği emaneti sen misin, dedi, önünde çaresizce çırpındığımı görerek… ümit var ol! Ben, beni seven ümmetimi almadan cennete girmem.

Dünyamın bin parçaya ayrıldığı o dayanılmaz huzur önünde dilim kökünden söküldü bir anda. Hiçbir cevap veremedim, ağlamaya başladım çocuklar gibi.

Bu müjdeyi duyarsında nasıl çıldırmazsın? Nasıl deli divane olmazsın? Nasıl kendinden geçmezsin?

Uyandım
Uyanmaz olaydım, kendime gelmez olaydım, oralarda kalaydım, tekrar dönmeyeydim.

Rabbim !

Bana “ümmetim” dedi. Anamın adını taşıyan sen misin dedi. “seni bekliyorum” dedi. Deliler gibi bağırıyordum, yırtıyordum kendimi. Sarıldım Kuran’a sımsıkı, efendimiz niyetine… pişiyordum bu hasret ve sevda kazanında….

(alıntı)