Seni "ÇOK" Seviyorum "ANNE!"...

Kitap sayfalarında kurutulmuş
Çiçekler gibi unutulmuş
Bu yalnızlığımız niye anne
Duvarları dökük evimizde
Gitgide mum gibi eriyorsun
Çok üzülüyorum haline
Adın gibi biliyorsun

Gözlerin niye saatte
Kulakların kapıda tetik
Yoksa babam mı merak ettiğin
Günler haftalar geçti gelmiyor işte
Hani işi var ondan gecikti demiştin
Hala neden gelmiyor anne
Yoksa bana yalan mı söylemiştin

Babam nerede anne
Bizi sevmiyor mu artık
İki yaşında minicik bebeğim
Ben ona ne yaptım ha, ne?

Anlıyorum sen de çok özlüyorsun
Türküler söylerdin eskiden neşeli
Şimdi saçlarını bile taramıyorsun
Yatağın üzerinde katladığın
Pijamaları kokluyorsun
Evlilik resminiz elinde
Bir şeyler mırıldanıyorsun
Aklından neler geçiyor anne
İkide bir yüzüğünle oynuyorsun

Ayakların yoruldu belli ki ağrıyor
Yeter artık sallama boş yere
Sen böyle üzgün bakarken pencerelere
Uyku tutmuyor ki beni
Suya bandığın ekmek de doyurmadı
Hala açım be anne

Avazım çıktığı kadar ağlıyorum
Ağlıyorum ki belki bir duyan olur
Kapımızı çalan olur
Bir tas yemek gelir soframıza
Ortalık bahar olur
Daha sesim kısılmadı
Üzülme anne üzülme ne olur

Sakın kızma bana anne
Ellerini boş yere yorar mıyım
Durduk yere sana kıyar mıyım
İnan yoktu hiçbir kastım
İstemeden altımı pislettim
Minicik yüreğimden taştı isyanım
Aslında ben bu dünyanın içine ettim

Bir gün elbet büyüyeceğim anne
Kara günlerimiz geride kalacak
Yemin ediyorum bütün kalbimle
Yüzünde yine güller açacak
Unutmayacağım katlanıp bütün çilelere
Yoksul yalnızlığımıza dayanmanı
Her şeye rağmen yanımda kalmanı

Sana söz veriyorum anne,
Seni ÇOK seviyorum ANNE!
(alıntıdır)