Herşeyin Verasında Ahiret Saadeti

Herşeyin Verasında Ahiret Saadeti

İnsan için en büyük mesele, Allah’ım (c.c) rıza ve hoşnutluğunu kazanması, sonra Cemâlullahı seyri kendisine gayeler gayesi olarak seçmesi ve sonra hayat boyu onun arkasından koşması olmalıdır. O, daima İnsanın Önünde bir tak gibi durmalı ve vicdanlar hayatın her saniyesinde bu yüce takım altından geçiyor olduklarını duymalıdırlar. Bu kutlu yolda, talihine tebessüm ederek hep İlerilere, ilerilerin ilerisine koşarken, Mevlâ'nın kendisine verdiği bütün imkânları bu yolda seferber etmekten geri durmayacak ve karsısına çıkan her engeli aşmasını bilecek Yüce Yaratıcı'nın hoşnutluğu kuşağına yükselecektir.

Rehberimiz, mukteday-i kül Hz. Muhammed (sav)'in İnciden mercandan daha kıymetli sözleri bizlere bunları anlatmıyor mu? Mümin hep hayret ve hayranlıklar kuşağında yasar ve "Onun bütün işleri, hayırda: Bu ancak mü'min içindir. Başka hiç kimse için değildir. Belâ ve musibet isabet ederse sabreder onun için hayırlı olur. Bolluk isabet ederse şükreder yine onun için hayırlı olur.”

Mü'min, önünde kat etmesi lâzım gelen iç içe mesafelerle bir garip yolun y ölçüsüdür ki, düşer kalkar ama, sağa sola inhiraf etmeden yoluna devam eder. Hiçbir şey onun ayağına kement olamaz. İki cihan güneşinin İfadelerinde olduğu gibi, "Dünya ile benim ne alâkam var! Ben ancak bir ağaç altında biraz gölgelenen bir yolcuya benzerim. O yolcu gölgelenir sonra çeker gider...”

Evet bu, istikbâlde batmanlarla bala kavuşmak için, muvakkaten kendisine takdim edilen bir kaşık bala İltifat etmeme, ebediyen gülmek için muvakkaten gülmeyi bir kenara bırakma gibi bir şeydir ki, eğer bir gün cihan gelip, onun ayağına kapansa aldanmayacak ve dakikasında "Allah'ım bana seni gerek seni!" diyecektir. Yer yer dünyada, mazhar olduğu nimetler karsısında "acaba her şeyi burada tüketip ahirette eli boş mu kalacağım diye" İnim inim inleyecektir.

O şanlı sahâbi Habbâb b. Eret hayatının son anlarında karnından rahatsızlanır. Zaman zaman tedavi maksadıyla karnını dağlar. Bir gün hıçkıra hıçkıra ağlar ve yanındakiler sorarlar: " Ey Allah Rasulü'nün arkadaşı niçin ağlıyorsun? Yoksa dağlama canınızı mı yaktı? "Yok" der, ben ona ağlamıyorum. Kardeşim Mus'ab-ı hatırladım. Mekke'nin en gözde delikanlısıydı. Ahiret’te Allah'ın cemâlini görebilmek için sahip olduğu her şeyi terketti ve her şeyi astı. Hatta, Uhud'da şehid olunca saracak kefen bulunamamıştı. O benîm kahraman arkadaşım dünya nimetlerinden istifade etmeden göçüp gitmişti. Biz ise İslâm’ın ikbalini gördük' Allah'ın nimetleriyle serfiraz olduk. Acaba âhirete bir şey kalmadı mı diye düşündüm. Ve işte ben buna ağlıyorum" diyordu. Galiba, Seyyidinâ Hz. Habbâb, bizim duymamız gereken endişeyi bizim adımıza duyup yasıyordu. Yoksa dünyanın kiri pası onların eteklerine bulaşamadı.

İsterseniz gelin, dertli insanın derdini dile getiren Kur'an-ı Muciz u' l - Beyân' ı beraber tilavet edelim. Ve âyetlerin temsil ettikleri hakikatleri görüp yasamağa çalışalım.

İşte iffet âbidesi, ismet kahramanı Hz. Yusuf! Zindanda kalır. Kendisine zulmeden kimseler A ilah 'in inâyetiyle, aman gel şu devletin mâlî ve iktisadi durumunu düzelt derler. Hz. Yusuf onlara evvela suçlarını itiraf ettirir. Sonra Mısır'a vezir olur. Senelerce baba ve ana hasretiyle yanan bu Sânı Yüce Nebi bütün ailesini Mısır'a getirtir ve artık ıstırap ve çile bitmiştir. Dünya kendisine tebessüm etmeye başlamıştır. Ve işte böyle, tam mazhariyetlerin doruğunda iken;

"Beni müslüman olarak Öldür ve salihlere ilhak buyur" diyerek, bütün güzelliklerin kaynağı ve menbaı âhiret yurdunu ihtiyar eder. Cemalullah'ı İster ve bizlere evvel ve ahir neye talip olmamız gerektiği hususunda ders verir. İnsanın zirvede söylemesi lazım gelen şeyi söyler.

Hitâmı misk olsun diye arz edeyim. insanlığın iftihar tablosu Hz. Muhammed (sav) bir zamanlar çıkarıldığı kendi beldesine fâtih olarak girmişti ve Mekke'yi eraciften, Kabe'yi de putlardan temizlemişti. Senelerce karşısında duranların hepsi o gün dize gelmişti.


İkrime dize gelmiş , Ebu Süfyan dize gelmiş ve daha yüzlerce, binlerce insan dize gelmişti. Hem Öyle dize gelmişlerdi ki, Hz. Muhammed'in davası için kanlarını akıtacakları günü iple çekiyorlar. Bu itibarla ümmeti olmakla iftihar ettiğimiz Zât, sadece Mekke 'yi fethetmemiş, aynı zamanda gönüllere taht kurmuştu. Ve iste tam zirveyi tuttuğu bu dönemde O, bir gün "Kul Allah'la insanlar arasında muhayyer bırakıldı. O kurbu ilahiyi seçti" diyecektir ve orada hazır olan Seyyidina Hz. Ebu Bekir hıçkırıklarını tutamayıp ağlayacaktır. Zira O, bu sözle Peygamberin aralarından ayrılacağını anlamış ve yüreğinden vurulmuştur. Vazife tamam; vazifeli dorukta, terhis ufukta demektir.