Bütün ağızlardan aynı şeylerin çıktığı dönemde tek bir ağızdan çıkan farklı bir ses! Bu da ne? Çok farklı bir ses! “La İlahe İllallah” insani ahlakın erdemlerin hiçe sayıldığı, zulmün, azgınlığın otorite olduğu, zalimin mazlumu ezerek güçlendiği bir dönemde duyulmamış bir ses “La İlahe İllallah” dedi. Allah’ın Resulü. Âlemlerin Rabbi olan Allah kuluna olan sevgisinden şefkatinden dolayı kulu Muhammed’i seçti ve gönderdi.
“Ey Muhammed! O merhametli Allah’ın hikmetli Kur’anın Hakkı için emin ol ki sen o elçilikle gönderilen peygamberlerdensin” Bizler de Peygambere iman ettik. O’nu çok sevdiğimizi söyledik ancak bu sevgi, sözden öteye gitmedi, dilden kalbe inmedi. Peygamberini tanımayan, nasıl bir ahlaka sahip olduğunu bilmeyen sevgiden söz edebilir mi? Peygamberimiz nasıl bir şahsiyete sahipti, neleri sever, nelerden nefret ederdi, yaşantısı nasıl ve neye göreydi? Hiç merak etmeden çok sevdiğimizi söyledik.
Peygamberi sevmek; onun ahlakıyla ahlaklanmaktır. Nesai’nin naklettiği bir hadise göre; Hz. Aişe’ye Allah Resulü’nün ahlakı sorulduğunda şu cevabı vermiştir: “O’nun ahlakı Kur’an idi.” Mü’minlerin annesi Aişe (r.a) burada muazzam bir tespit yapmıştır. Çünkü o hem Kur’an-ı hem de Resulü iyi tanıyordu. Elbette iyi tanıdığı bu iki hakikat arasında kıyasta isabetli bir kıyastı. Bu gerçeği Rabbimiz de iyi tespit olacak ki ona itaati kendisine itaat olarak adlandırılıyor ve bir başka ayette adlandırılıyordu ki: Resul size neyi getirdi ise onu alın ve sizi neden sakındırdıysa ondan sakının. O’nun hükmüne tam bir teslimiyetle boyun eğmeyenlerin iman etmiş olmayacaklarını ilan ediyor Kur’an.
Bugün Resullah’ı sevdiğimizi iddia ediyoruz. Ancak nehyettiği şeylerden uzak durmuyor isek bu sevgi nasıl sevgi?
Peygamberi sevmek; Allah’a ve Resulüne itaat etmektir. “De ki: Allah’a ve Resulüne itaat edin!” sevgi ispat ister, fedakârlık ister. Rabbim bizlerin Resule olan sevgimizi O’na itaat ederek, Allah’tan gelmiş olan hakikati (Kur’an-ı) kabul ederek, O’nun ahlakıyla ahlaklanarak ispatlamamızı istiyor. Resullah (s.a.v) veda hutbesinde:” Size iki emanet bırakıyorum biri Kur’an ikincisi sünnetim” Kur’an-ı ve sünnetini bize emanet ediyor bizler bu emanetlere ne kadar sahip çıktık? Yoksa emaneti sadece bir hırka, bir gül, sakalı şerif olarak mı gördük? Kur’an-ı okuduk okuduk ezberledik, öptük başımıza koyduk, ama bir türlü hayatımızın merkezine koyamadık. Böylece Kur’an’a sahip çıktığımızı zannettik. Sünnet denince aklımıza misvak, sarık, Arap kültürü geldi, sevdiği yemekler geldi. Hâlbuki sünnet Resullah’ın hayat tarzı, yaşam biçimiydi. O, Kur’an-ı hayatının her alanına koymuş idi, gündeminde İslam vardı, hedef Allah’ın rızasıydı O’nun için.
Mevlit kandillerinde mevlitler okundu, tespihler çekildi, binlerce salâvat ve birçok mevlit kandilleri böyle geldi geçti. Bunlardan sonra hayatımızda değişiklik oldu mu? Hayatımız hak ve hakikat üzere oldu mu? Salâvat ne demektir biliyor musunuz? “Ya Resulullah biz senin yardımcılarınız, nasıl ki İsa (a.s) havarilerine sordu “kimdir benim yardımcılarım?” Havarileri “biz” dediler. Resullah’a yardım iyiliği emretmek kötülüğü nehyetmektir.”
Resulullah’ı sevmek; Her şeye rağmen Resullah’ın izinden gitmektir. Sahabeler, “Ya Resulullah seni çok seviyoruz! Anam babam sana feda olsun, canımız sana feda olsun” dediler. Söylediklerinin arkasında durdular. Biliyorlardı ki sözde bir sevgi sevgi değildir. Sevgi hakkı hakikati kabul edip yaşamaktır. “Yemin olsun Allah’ın Resulun’de sizler için, Allah’ı ve Ahiret’i arzu eden, Allah’ı da çok anan kimseler için GÜZEL BİR ÖRNEK vardır.” Bir şeyin örnek olması ne demektir? Bir şeyin örnek olması taklit edilebilir olmasıdır. Bir şeyin örnek kılınması O’na benzemenin mümkün kılınması demektir.
Bu ayette Rabbimiz Peygamber (a.s)’ı güzel örnek olarak göstermektir. Rabbimiz kuluna güç yettiremeyecek bir şeyi teklif etmez. Eğer teklif etmişse o yerine getirilmesi mümkün olan bir tekliftir. Rabbimiz Resullah’ı güzel örnek olarak insanlara takdim etmiştir. Bu demektir ki; Peygamber örnek alınabilir taklit edilebilir. Burada bir soru akla gelebilir; Kur’an Resullah’ın neyini, hangi boyutunu güzel örnek olarak sunmaktadır Mü’minlere? Yüz şekli, boyu, rengi, kaşı, gözü, kabilesi, yaşadığı bölge değil burada Resullah’ı örnek almak… Öncelikle dini anlayış, algılayış, yaşayış ve yaşatış biçiminde örnek alınmaktır. Böyle bir durumda Peygamberi model, örnek olarak almak ve sevgiden söz etmek gerekir…
Neler engel oldu Peygamber’i gerçekten sevmeye neler? Dünya ve dünyalıklar, şeytan ve dostları, azgınlaşmış nefisler gerçekten sevmeye engel oldu. Bir türlü boş, batıl, fani(geçici) şeylerden yüz çevrilmedi.
Sevgi; Allah’ın ve Resulünün sevdiğini sevmek, sevmediğine buğz etmektir.
Sevgi; İki günü eşit olmamaktır, Allah’ın rızasına doğru ilimle, sevgiyle, fedakârlıkla, samimiyetle ilerlemektir.
Sevgi; İtaattir, Allah’ın ve Resulünün sözlerini dinlemektir.
Sevgi; direniştir her şeye rağmen, her türlü engele rağmen imanda ısrar etmektir. Sözde kalmış bir sevgi, sevgi değildir. Vesselam…
Serpil İpekçi
