!!imanım tutuşmuş gidiyor!!

hak_yolcusu:
Bana “Sen şuna buna niçin sataştın?” diyorlar.
Farkında değilim.

Karşımda müdhiş bir yangın var. Alevleri göklere yükseliyor.
İçinde evlâdım yanıyor, imanım tutuşmuş yanıyor.
O yangını söndürmeğe, imanımı kurtarmağa koşuyorum.
Yolda biri beni kösteklemek istemiş de, ayağım ona çarpmış. Ne ehemmiyeti var?
O müdhiş yangın karşısında bu küçük hâdise bir kıymet ifade eder mi?
Dar düşünceler! Dar görüşler!

Beni, nefsini kurtarmayı düşünen hodgâm bir adam mı zannediyorlar?
Ben, cem’iyetin imanını kurtarmak yolunda dünyamı da feda ettim, âhiretimi de.
Seksen küsur senelik bütün hayatımda dünya zevki namına bir şey bilmiyorum.
Bütün ömrüm harb meydanlarında, esaret zindanlarında,
yahut memleket hapishanelerinde, memleket mahkemelerinde geçti.
Çekmediğim cefa, görmediğim eza kalmadı.
Divan-ı Harblerde bir câni gibi muamele gördüm,
bir serseri gibi memleket memleket sürgüne yollandım.
Memleket zindanlarında aylarca ihtilattan men’edildim.
Defalarca zehirlendim. Türlü türlü hakaretlere maruz kaldım.
Zaman oldu ki, hayattan bin defa ziyade ölümü tercih ettim.
Eğer dinim intihardan beni men’etmeseydi,
belki bugün Said topraklar altında çürümüş gitmişti.

..
Bediüzzaman