Eğer Hayattaysa Ona Tekrar Sarılın!

Eğer hayattaysa ona tekrara sarılın!

Dünyanın en şefkatli, en ince ruhlu ve en samimi insanlarıdır onlar... Kendilerine yapılan onca haksızlığı bir çırpıda unutacak kadar da 'asil'dirler..


1 yaşımızdayken bizi elleriyle besledi ve yıkadı. Bütün gece ağlayıp onu uyutmayarak rahatsız ettik.

2 yaşımızdayken bize yürümeyi öğretti. Bize seslendiğinde odadan kaçarak peşimizden koşturduk.

3 yaşımızdayken bize özenle yemekler hazırladı. Tabağımızı masanın altına dökerek sanki bizden başka işi yokmuş gibi başına bir iş daha açtık.

4 yaşımızdayken elimize rengârenk kalemler tutuşturdu. Evin bütün duvarlarına resim yaptığımızı zannederek duvarı az mı berbat ettik.

5 yaşımızdayken bizi cici kıyafetlerle süsledi. Gördüğümüz ilk çamur birikintisine atlayarak temizlik,ütü zahmetine mi sokmadık?..

6 yaşımızdayken okula kadar bizimle yürüdü. Sokaklarda "GİTMİYCEEEEEEEM" diye ağlayarak az mı canını sıktık?..

7 yaşımızdayken bize bir top hediye etti. Komşunun camını kırarak bir de bizi korurken komşumuzla arasını açtık...

9 yaşımızdayken bize dualar öğretti, biz de her seferinde unutarak,unutmuş görünerek sabrını taşirdık?...

11 yaşımızdayken bizi arkadaşımızla sinemaya götürdüğünde sanki cüzzamlıymış gibi "Sen bizimle oturma"diyerek yanımızdan uzaklaştırmak istemedik mi?..

12 yaşımızdayken zararlı TV programlarını seyretmenizi istemedi. O komşuya gittiğinde,evde değilken ne kadar muzır program varsa hepsini inat olsun diye izlemedik mi?..

19 yaşımızdayken okul masraflarımızı karşıladı, bizi arabayla kampüse kadar götürdü ve eşyalarımızı az mı taşıdı?.. Arkadaşlarımız bizimle alay etmesin diye kampüs kapısında vedalaşarak,adeta sepetlemedik mi?..

21 yaşımızdayken iş hayatı ve kariyerimizle ilgili bize fikir vermek istedi. "Ben senin gibi olmayacağım" diyerek ükelalık etmedik mi?...

22 yaşımızdayken kep giyme törenimizde bize gururla sarıldı. Avrupa seyahati için para isteyerek aile bütçemizin açığını büyütmedik mi?...

25 yaşımızdayken düğün masraflarımızı karşıladı, bizim için hem mutlu oldu hem de çok duygulandı. Biz de annemiz,ailemizden en uzak bir yere ,ta dünyanın bir ucuna taşınarak vefa borcumuzu mu ödedik?...

30 yaşımızdayken bebek bakımı hakkında bize akıl vermek istediğinde, "Artık bu ilkel,eski adet ve usülleri bırak" diyerek tereciye tere satmadık mı?...

40 yaşımızdayken bizi arayıp bir akrabamızın doğum gününü hatırlattı. "Anne işim başımdan aşkın" diyerek gönlünü,nazik,şefkat dolu kalbini kırmadık mı?...

50 yaşımızdayken o bir gün çok hastalanmıştı da, hafta sonunda onu görmeye gittiğimizde çok mutlu oldu. Ona yaşlıların çocuk gibi nazlı olduğunu söyleyerek onu rencide etmedik mi?...

Derken bir gün..... o öldü. O güne kadar onun için yapmadığımız ne varsa, o anda kalbimize bir yıldırım gibi düştü....


VE BİR HİKAYE:

'Evin telefonu sabaha karşı 03:30 da çaldı. Uyku sersemi adam telefonu açtı.
Telefondaki ses annesine aitti.
Telaşlandı, korktu başlarına bir şey mi gelmişti?
Annesi "nasılsın oğlum iyi misin?" diye sordu.
Oğlu şaşkın bir ifadeyle "iyiyim anne hayırdır bir şey mi oldu, sen de iyi misin?' dedi.
Annesi "biz iyiyiz bir şeyimiz yok, sadece sesini duymak istedim" dedi.
Oğlu da "anne bunun için mi aradın saat sabahın üçbuçuğu, yarın da
konuşabilirdik" diyie sitem ettiğinde annesi de "rahatsız mı ettim oğlum?" dedi.
Oğlu da "evet anne rahatsız ettin" diyince annesi de cevaben

"30 sene önce sen de beni bu saate rahatsız etmiştin, doğum günün kutlu olsun"

EĞER ANNENİZ HALA SİZİNLEYSE, ŞİMDİ ONU HER ZAMANKİNDEN DAHA ÇOK SEVİN....
UNUTULMAMAK DİLEĞİYLE.. .

alıntı