Safiye Karanfil
Çocukluğumun o en masum yanlarında dinlediğim masallarında bildim önceleri seni, dağları delen Ferhat'la, çöllerle kardeş mecnun'da ve sonra Leyla'da. Leyla'yı unutturan Leyla'da. Çöllerin ve güllerin gül kokulu efendisinde bildim seni. Ve ben, ne zaman ki gülün sadece kokusuyla yetinmek zorunda kaldığımı anladığımda, unuttum seni.
Yüzümü, aynasız duvarlarda seyre daldığımda, balıkların deniz kokmadığı, denizlerinse mavi durmadığı zamanlarda ve adını, özgürlüğe, umuda, gözyaşına verdiğimde, unuttum senle ilgili her şeyi.
Seni çıkardım, bildiğim kelime yığınlarının ve küflenmiş sayfalarımın arasından. Ve çıkardım, kurduğum her anlamsız, devrik, ne idüğü belirsiz kelepir cümlelerden.
Bilesin ey aşk, adını hüzne verdim. Adını, yüreklerin ve imanın taş olup ta atıldığı memleketlere, öksüz ve yetim olduğunu bilmeden doğan bebeklere, nurdan kanatlar takıp âlemi seyre dalan meleklere, gülünü özleyen bülbüle ve gece yarısı yağan kar tanesi, gül yüzlü kızlara verdim.
Ve adını verdiğim gün, ben seni unuttum ey aşk.
Ve ey can; Canları en güzeliyle gittiğin gün, bilesin ki benden de çıktın. O gün ne olduysa oldu: kir bastı şehirleri, yürekleri. Güller kokmaz oldu eskisi gibi, şarkılar söylenmez…
Rüyalarım, hayra yorulmaz renklere boyandı, hayallerimi ruhsuz ressamlar çiziyor artık. Ve ben, karanlık gecede ay'ını,soğuk gündüz de güneşini ve sıcak çöllerde rüzgar bakışlı efendisini arayan bir bedeviyim. Seni unuttuğum gün, Efendisiz kaldığım gündü. Aysız, güneşsiz, rüzgarsız, sevdasız, gülsüz, dilsiz ve aşksız kaldığım gün.
Ve ben, Efendimi yitirdiğim gün aşkı, unuttuğum gün, seni unuttum ey cân.
