An Gelir

Baharda açan çiçekler vardır, ömürleri kısadır belki;
Ama anlattıklarını bir ömür boyu unutamayız.
Uyanışın müjdesini verirler kalplerimize.
Bizi sevgiye ve sevgiliye uyandırırlar.
An gelir;
Sevdiğimizin başında taç olurlar.
An gelir;
Sevgilinin hasretini anlattığımız dert yoldaşı olur
ve bizi susturmadan dinlerler.

Sevgiliye sunulacak en güzel armağandır onlar.
Renk renk, koku koku, her biri ayrı bir nağmenin notası gibidirler.
Karda açan çiçekler vardır.
Karları cesaretle delip geçer ve yüzümüze gülümserler.
Baharın akıncılarıdır onlar.

Kışın kasvetli ülkesini fethedip burçlara bayrak diken akıncı beyleridirler.
Her biri bir fedakârlık destanının kahramanıdırlar.
Tozlarda taşlarda açan çiçekler vardır.
Sanki açtıklarına pişman gibidirler.
Tozdan dumandan silikleşen renklerini utangaç bir şekilde gösterir gibidirler.

Kırları, dağları yaylaları özlerler.
Sükûneti, huzuru, barışı ararlar.
Ve onlar da bizim gibi mutluluğu şehirde bulamazlar.
Açmadan solan çiçeklerde vardır.

Kim bilir hangi sevgilinin yasını tutmaktadırlar.
Hangi ayrılığın hüznü ile solmuşlardır, kim bilir?
Rahmet yağmurları bile onların solgun yüzünü güldüremez
ama sevgilinin bir tek dokunuşu onları hayata döndürür.
Bir öpücük yeter onlara; hemen gülüverirler.

Ama hepsinden ötesi...
Kalpte açan çiçekler vardır.
Gıdaları aşktır onların.
Adı Gül’dür o kalp çiçeklerinin
kalpten başka bir yerde yetişmez,
başka bir yerde büyüyemezler.

O GÜLLER aşkın sevdalısıdır.
O GÜLLER kalbin meyvesidir.
O GÜLLER cennetin aynasıdır.
O GÜLLER Muhammed rayihasıdır.
O GÜLLER hasretin kanlı yarasıdır.
O GÜLLER ötelerin rüzgârıdır.

O GÜLLER SEVGİLİNİN AYNASIDIR.

alıntı