Düşlerim var rüzgara ters düşen

Düşlerim var rüzgara ters düşen
Her eğilip baktığımda başımın gövdeminden ağır gelmesiyle yerde buluyorum kendimi... Deyimlerden çıkmış bir cümle olabilir ama kafamın içindekiler, beynimi sömüren anlamsız ya da belki de fazla anlamlı düşünceler taşımıyor artık bu bedeni... Her defasında düşmek mi bana yazılan, ya da en acısı yerlerde sürünürken bile başımı kaldırabilecek gücü bulup (ki nerden bulduğumu anlamış değilim hala) düştüğüm yüksekliği görmek mi?
Gülücük perisi niye uğramıyorsun yüzüme?
Hala kaçırıyorum gözlerimi insanlardan...
Kaybolmasınlar içimdeki boşlukta diye...
Niye farklı olduğumu devamlı yüzüme vuran kelimeler seçiyorlar benimle konuşurken?... Niye hissettiriyorlar ki bunu? Yüzümdeki tepkisiz maskenin altında devamlı ağlayan bir yüz olduğunu öğrenmek için mi bütün bu çabalar? ne zaman açık verecek diye ben kaçtıkça bıkmadan üstüme gelmeleri...
Neden?...
herşey yalan sadece düşlerim gerçek...
Düşlerim var rüzgara ters düşen...
her adım attığımda onlara, biraz daha kaybediyorum içimdeki beni...Vardığıma kalacak mıyım, bilmiyorum...
Yalnız mıyım? Onların dediklerine göre yalnız olamam... Etrafımdakiler çünkü... Ve evet bence de yalnız değilim kimsenin bilmediği 2 kişilik dünyam var benim.
Adım hala hayat kitabında yazıyor.Gerçek çok, şeffaf tıpkı, ağladığımda gözlerimin kıpkırmızı kesilmesi kadar...
kahretsin acınacak haldeyim yine, kelimeler vurmak bu olsa gerek...
Melekler, duymuyor sesimi...
Karanlık işte yine her yer Gözyaşlarım, keşkelerimi yok edemiyor...
Korkuyorum...
İnancım kalmadı benim...

Alıntı