Buruk Vedalar

Buruk Vedalar



Yaşanmış hayatlarla, yaşanacak hayatlar arasında bir yerde sürüyor yaşam.
Bir kere alışmaya gör bir şeye ardı arkası kesilmiyor elinde bavul geziyorsun o şehir senin bu şehir benim misali. Bir kere çıktın mı memleketinden başlıyor vedalar hayata.. En önce,saklandığın en yakın arkadaşının bulabileceği köşeleri bırakıyorsun, bugün dünyaya küstüm yalnız kalacağım ,kendimi bulduğum yerdeyim diyemiyorsun sığınacak gizli köşelerini terk ediyorsun önce.Yağmurda yürüdüğün yolları bırakıyorsun., geceleri dışarıya baktığında gördüğün ışıkları ve insanlar uyumamış yalnız değilim duygusunu bırakıyorsun ardında.Her sabah uğradığın börekçiyi, halini hatırını sorduğun boyacı çocuğu bırakıyorsun..…. Sonra en umutsuz anında tanıdık gözlere baktığında bulduğun şefkati, sevgiyi terk ediyorsun. Başlıyor böylece vedalar birer birer. Bir kere çıkmaya gör evinden, yaşadığın şehirden ardı arkası kesilmiyor vedaların...
Gittiğin şehir çok mu güzel ,çok mu kötü farkında mısın ki? Sen bakmıyorsun ki bu şehre .Senin gözlerin,aklın kendi şehrinde.. Öptüğün son el annenin mi, babanın mı ne fark eder geriye dönüşü olmayan vedaların başlamıştır artık. Gözlerindeki yaşları akıtırsın içine teker teker görmesin sevdiklerin diye. Seni bu şehre getiren otobüs mü, tren mi, uçak mı ne fark eder vedalar başlamıştır bir kere.
Gittiğin şehirde tanıdık yüz ararsın sana tebessüm etsin, hatırını sorsun istersin. Boşuna bu arayışların yabancı bu şehrin insanları sana, hepsi garip bir telaş içinde. Yürüyüp gitmek istersin geldiğin yere gidemezsin. Kaldırımlar yalnız insanlarla dolu sen gibi, ben gibi…
Eve geldiğinde anahtarını bulamazsın bir türlü, hep kapıyı açan, seni bekleyen vardı evinde sen zile basardın kapı açılırdı, alışkın değilsin anahtar taşımaya. Bir kere daha üzülürsün eve girmeden. Boş odalar karşılar seni evinde oturur ağlarsın. Gece olsun istemezsin yalnızlık daha çok çöker üstüne duvarlar üstüne üstüne gelir ağlarsın sabahlar kadar. Sabah olur, akşam olur, kış olur, yaz olur değişir mevsimler, gece gündüz değişir sen değişmezsin. Her takvim sayfasının değişmesinde az kaldı dersin gitmeme buralardan ama gidişlerin dönüşleri gelir aklına mutluluğun hüzne dönüşür anında.
Bir çocuğu kolundan tutup da söyletemediğin o sevda türküleri var ya gurbette geçen her gecende çalar kulaklarında sen ağlarsın sen ağlarsın, şehirde ağlar senle…
Her baktığın yerde bir şeyler ararsın. Seni sen yapan şehrinden bir iz var mı diye bakarsın. Ama bulamazsın bir müddet sonrada aramayı da bırakırsın. Artık sende değişmişsindir; hüzünlü bakar gözlerin. Mutluluğu unutmuş, mutluluğa veda etmiş bir yürekle karşılarsın günleri, geceleri…
Bir kere ayrıldın mı şehrinden şimdi tüm şehirler senin vedalara alıştın bir kere yine alışacaksın… En kötüsü de hüzne alışmak ve de yüzündeki donuk tebessüme…
Artık annenin sesini, şehrinin ismini duyduğunda gözlerinde yaşlar birikmeyecek ağlamak istesen de ağlayamayacaksın çünkü buruk vedalar asılıp kalmıştır yüreğinde…


Fatma Sönmez