NASIRLI ELLERE İHANET
17 Ekim 2007 Çarşamba
Sarı ve kızıl renkler dünyayı sarmış, telaş ayı eylül gelip çatmıştı. Tütün işinin en yoğun olduğu bir sırada babam bize okul kıyafeti alacaktı. Birkaç mağaza dolaşmıştık. Babam takım elbiselere kumaşının kalitesini anlamak ister gibi dokunuyor, derin düşüncelere dalıyordu. Neden böyle düşünür, neyin hesabını yapar bir türlü anlayamazdım. O an bir şeyi ilk defa fark ettim. Gıcır gıcır bir takım elbisenin üstünde duran babamın nasırlı, siyah çatlak ellerini… Gördüğüm manzara benliğimi sarstı. İdeallerim ve okuma cehdim o zaman uyandı. Şairin dediği gibi “bunlar el değil, memleketimin coğrafyasıydı.” Çatlaklarda Çelikhan’ın dereleri, nasırlarda tepeler görünüyordu. Yıllarca toprak işlemiş bu eller toprak rengindeydi. Kendini çocuklarının istikbaline heba edişi, alın terini, emeği karşımda bir abide cesametinde görüyordum. Bana alınacak yeni elbise bu çatlak, nasırlı ellerin emeği olacaktı. Babamın elbiselerine dikkat ettim, elbiseler eski ve yamalıydı. Çocuk aklım şu gerçeği anlamıştı: Çok çalışmalı, okumalıydım; yoksa dünyanın en büyük ihanetini etmiş olacaktım.
Yıllar geçti, memleketimin alın yazısı değişmedi. Yıllık 4- 5 milyar kazanan garibim dershaneye göndereceği çocuğu için birkaç milyar para harcıyor. Bu çocuk ilçe dışında okuyacaksa maliyet dört milyardan başlıyor. Geri kalan parayla aile bir yıl geçinecek. Çoluk çocuk ne yiyecek, ne giyecek, nasıl ısınacak. Yıllarca tütün işinde çalıştım kırk derece sıcakta tütün dibi açmanın ne menem bir şey olduğunu bilirim. Kundaktaki bebek dahil herkes bu zahmete katlanır. Şimdi bütün ailenin alın terini, bir yıllık rızkını on bir yıl yan gelip yatmış, gırgır şamatayla zaman geçirmiş bir tembel, bir sorumsuz götürüp dershane köşelerinde heba etsin. Olacak şey mi? Aklıma geldikçe hafakanlar basıyor. Okusun, adam olsun diye gerekirse sırtındaki ceketi satıp çocuğuna harcamayacak baba yoktur. Bu memlekette okumaktan başka çare mi var? Evet gerekirse ağzımızdaki lokmayı, sırtımızdaki ceketi veririz; ama kime? Çalışana, alın terini bilene, emeğe saygı duyana…
İnsan babasının kazancının en az yarısını alır da nasıl sabahlara kadar çalışmaz, yüreğinde gayret ateşi bir volkan gibi patlamaz anlayamıyorum. Çayı borca içen garibimin üç kuruşluk parasını tembelliğinin, sorumsuzluğunun bedeli olarak heba eden, yine de keyfinden feragat etmeyen, dershanelerden sihirli bir değnek bekleyen gençlere bin kere yazıklar olsun!
Gençler, sevgili öğrencilerimiz! Babanızın nasırlı ellerine bakın. Onlar size bir şey anlatmıyorsa bizim size öğreteceğimiz hiçbir şey yoktur.
Celal Kaplan
