Peygamber Efendimizin (a.s) Fakirlere Merhameti

PeygamberimizIN FAKIR VE KIMSESIZLERE MERHAMETI

Peygamberimiz hep fakir ve kimsesizlerle birlikte bulunmayi tercih eder, gönüllerini alirdi. Bir yerde,
toplumun farkli kesimlerinin toplanmis olduklarini görünce, önce fakirlerin yanina gider, onlarla birlikte
otururdu.

Abdullah bin Amr bin As anlatiyor:

"Bir gün mescitte oturuyordum. Bazi fakir kimseler bir köseye toplanmis sohbet ediyorlardi.
Resulullah içeri girdi. Baska bir tarafa yönelmeden dogruca fakirlerin yanina gitti. Ve onlara, fakir
muhacirlere zenginlerden önce Cenneti müjdeledi. Hepsinin de yüzü güldü. Ben de onlardan birisi olmadigim için üzüldüm."

Peygamberimiz, kendisini, toplumun zayif ve kimsesizlerinden üstün görme duygusuna kapilanlari da
uyarir; her tabakanin devamli birbirlerine muhtaç olduklarini söylerdi.

Sa'd bin Ebi Vakkas'in kendisini fakirlerden üstün gördügünü hissedince, onu söyle ikaz etti:

"Sizin elde ettiginiz basari ve bereket fakirlerin emeklerinin eseridir. Siz, varliginizi bu fakir insanlara borçlusunuz."

Yine Peygamberimiz, toplum içinde, belli bir yeri bulunmayan biçarelere zayifliklarindan dolayi önem
verilmemesini asla hos karsilamaz, onlarin da halini sorup ögrenmek arzu eder, sonra da ihtiyaçlarini
karsilardi.

Peygamberimizin Mescidini temizleyen fakir, zenci bir kadin vardi. Bir gün Resulullah onu
göremeyince nerede oldugunu sordu. Öldügünü söylediler. Onun ölümüne kimse önem vermemisti.
Resulullah, "Bana haber vermeniz gerekmez miydi?" dedi ve mezarina gitti, iki rekât namaz kildi.
Sonra söyle dua etti:

"ALLAH 'im, bu mezarin içini nurla doldur, benim kildigim namaz sebebiyle nurlandir."

Peygamberimizin Mescidinin bir bölümünde evi barki olmayan, fakir Sahabîler kalirdi. Bunlardan bazilari
odun ve su satarak geçimlerini saglarlar, çok zaman da muhtaç durumda bulunurlardi.

Bu insanlar Peygamberimizin özel talebesiydiler. Gece-gündüz Islâmi ögrenmek için yaptiklari ilmi
çalismalarla doluydu. Egitim ve ögretimleriyle bizzat Peygamberimiz ilgilenir, okuma-yazma bilen Sahabîleri de onlara ögretmen olarak tayin ederdi.

Suffe Ashabi olarak taninan bu Müslümanlarin egitimleriyle birlikte geçimleri de Peygamberimizin
üzerinde idi. Peygamberimiz, onlari gözü gibi korur, ihtiyaçlarini görür, yardimda bulunur, yetismeleri için her türlü gayreti gösterirdi. Suffelilerin ihtiyaçlarini görmeden kendisi de rahat edemezdi. Hatta onlari kendi ailesinden ileri düsündügü bile olurdu.

Hazret-i Fatima en çok sevdigi kiziydi. Onu "kendisinden bir parça" olarak görüyordu. Fakat Hz.
Fatima zarurî ihtiyaçlarini bile zor karsiliyor, geçim sikintisi çekiyordu. Öyle ki, un ögütmekten elleri, su tasimaktan omuzlari yaralanmisti.

Bir gün babasinin yanina gelerek bir sey söylemek istedi. Fakat utancindan derdini açamadi. Hz. Ali
de huzurda bulunuyordu. Yardimci oldu:

"Ya ResulALLAH , bazi savaslardan kadin esirler aliniyor. Bunlardan birisini bize verseniz de ev
islerinde Fatima'ya yardim etse."

Peygamberimiz onlara su cevabi verdi:

"Ya Ali, ben henüz Suffelilerin ihtiyaçlarini karsilamis degilim. Onlarin ihtiyacini görmeden böyle bir teklifi nasil düsünebilirim?"

Peygamberimizin günes gibi engin sefkati, yagmur gibi bol merhameti sayesinde bu fakir ve zayif
insanlardan öyleleri çikmistir ki, dünyaya ilim ve irfan çiçekleri saçmis, ülkelere adalet ve esitlik armagan etmis, cihat meydanlarinda kanlarini sebil ederek muhtaç gönüllere hidayet nurunu serpmislerdir.

Peygamberimizin ahlâk ve yasayisini onlardan ögreniyoruz. Tefsiri ve Islâm hukukunu onlardan
ögreniyoruz. Saadet Asrinin yasayisim onlardan ögreniyoruz. Islâmin nasil yasanmasi gerektigini, o yüce
dâva ugrunda nasil fedakârlik yapilacagini onlarda görüyoruz.