Utandı ellerimiz dualara bile kalkmaya ...

Ellerimiz…
Utandı ellerimiz dualara bile kalkmaya
Zalimin tepesine inmesi, indirilmesi gereken.
Kapandı gözlerimiz sevgiye
Kapandı iki damla yaş için bile halimize, kendimize…

Omuzlarımız; etten örülmüş, birbirine kenetlenmiş
Duvar gibi olması gereken omuzlarımız uzaklaştı birbirinden namazlarda bile.

Ayaklarımız sürünür oldu küçücük bir iyiliğe bile ki; Cihada çağırıldığında bir an bile tereddüt etmeden ileri atılacak olan

Duymaz oldu kulaklarımız
Selam vermeye çekinen ağızlardan fısıltı ile çıkan Allah’ın selamını
Onu bile esirger olduk kardeşlerimizden

Ve yüzlerimiz paramparça;
Kalplerimiz, Allah’ın birbirine ısındırdığı kalplerimiz gibi
Hala şuursuzca secdelere kapanmakta

Dudaklarımız vardı dualarda titreyen ve her zaman hayır sözler çıkan
Öper oldu Ebu Leheblerin kuruyası ellerini

Üzerinde secde izleri bulunan alınlarımız eğildi, Allah’a eğilmeyen şeytanlar önünde

Dualarımız vardı içten, yürekten… ve sadece Allahtan rahmet bekleyen
Zalimlerden merhamet dilenir oldu

Bunca isyanımız üzerine bir tek ümidimiz kalsın Rabbimizden
Affetsin bizleri
Bağışlasın
Ve yeniden güç versin
Müslüman’ca yaşamak için

Abdullah Taşkıran