MÜrcİe

MÜRCİE

İrca kelimesinden türemiş olup te'hir etmek ve geriye bırakmak anlamına gelen mürcie, mezhepler tarihinde, büyük günah işleyen müminlerin azaba maruz kalmayacağını, onların durumlarının olduğu şekliyle, Allah'a irca edilmesi gerektiği yolundaki düşünceyi savunan ekolün adıdır. Bunlar Haricilerden sonra ortaya çıkmıştır. Mürcie'ye göre, bir kişi mümin olduktan sonra işlediği günahlar ona zarar vermez. Zira imanın bulunduğu yerde günahın bir değeri yoktur. Günah işlemekle iman eksilmez. Böylece Mürcie, günah işleyenler için daha toleranslı bir tavır sergilemekte ve âhirette de onların bağışlanacağı hususunda ümitli bulunmaktadır. Mürcie'ye göre iman kalp ile Allah'ı ve Hz. Peygamber'in haber verdiklerini bilmekten ibarettir. Ebû Hanife, mürcie'nin bu görüşünü kabul etmemiştir. Ona göre iman sadece bilme değil, dil ile de ikrar edilmesi gerekir. Mürcie kendi içinde beş fırkaya ayrılmıştır. Bunlar, Yûnusiyye, Gassâniyye, Tûmaniyye Sevbâniyye ve Merîsiyye'dir. (F.K.)