Hubb

HUBB

Sözlükte "sevmek, beğenmek, rağbet etmek, istemek, meyletmek, hoşlanmak ve tercih etmek" anlamlarına gelir. Sevgi iradeden daha geneldir. Her sevgi iradedir, ancak her irade sevgi değildir. Canlı, anlayışlı ve bilgili varlıkların bir özelliği olan sevgi, kalp ve duyu organlarının zevk aldığı ve hoşlandığı şeylere meyletmesidir. Sevgi, bilgiye ve tanımaya bağlıdır. İnsan bilmediği, tanımadığı, görmediği, anlamadığı ve duymadığı şeyleri sevemez. Kur'ân'da sevgi; hubb, mehabbet, vüdd ve meveddet kelimeleri ile ifade edilmiştir. Kur'ân ve hadislerde Allah'ı (Bakara, 2/165), Peygamberi (Buhârî, Îmân, 8. I,9), aile fertlerini (Ahmed, III,128), mü'minleri (Müslim, Îmân, 93. V, 74), insanları (Tirmizî, Zühd, 2. IV,551), imânı (Hucurât, 49/7), dünya ve âhiret nimetlerini (Âl-i İmrân, 3/92), yardım görmeyi (Sâf, 61/13), bağışlanmayı (Nûr, 24/22), hayırlı şeyleri (Bakara, 2/216) sevmek övülmüş ve teşvik edilmiş; Allah'tan başka tapılanları (Bakara, 2/165), âhireti unutup sadece dünyayı, (Kıyamet, 75/20; İbrahim, 14/2-3) küfrü, (Tevbe, 9/23) toplumda kötülüklerin yayılmasını, (Nûr, 24/19) hak etmediği şeylerle övülmeyi, (Âl-i İmrân, 3/188) hiç ölmeyecekmiş gibi yaşamayı, (Bakara, 2/96. Tirmizî, Zühd, 28. IV,570) Allah ve mü'minlerin düşmanlarını (Mümtehine, 60/1)... sevmek yerilmiştir. Sevginin zıddı, kızmak, nefret etmek, kin tutmak, hoşlanmamak ve düşmanlık beslemektir. Kur'ân'da özellikle Allah sevgisine ve Allah'ın sevdiği insanların niteliklerine sıkça vurgu yapılmıştır. Allah sevgisinin iki boyutu vardır. Biri Allah'ı sevmek, diğeri Allah'ın insanları sevmesidir. İnsanların, en çok Allah'ı sevmeleri gerekir. Çünkü insanı yaratan, yaşatan ve rızık veren O'dur. Allah'ı sevmek, O'na îmân etmenin gereğidir. (Buhârî, Îman, 1) Kur'ân'da îmân eden kimselerin en çok Allah'ı sevdikleri bildirilmiştir. (Bakara, 2/165) (İ.K.)