Acıların açtığı kapı
Gurbet gömlek gömlek... Yalnızlık katmer katmer...
Avuç içleri açıkta, yürek yağmalanıyor...
Gönül hüzünle örtülü...
Yalnızlık denizinde yüzmeyi bilmiyorsan,
öğrenmekten başka çaren var mı? Yakın kim?
Sevgili ne kadar sayar? Aşk ne işe yarar?
Kalp kaynamadan hikmet taamları nasıl pişer?
Öyle acı ateşler vardır ki ancak kalp bilir tadını.
Kim nasıl tarif edebilir onu?
Kelimeler kaybolur, sözler sükût eder, sazlar kırılır acıdan...
Sen varsındır, bir de senle beraber kederin...
Kelimesiz ve sessiz konuşursun kederinle...
Kimse duymaz, kimse görmez seni...
Gecenin koynunda iniltilerle inliyorsundur...
Kesret kanatır yaralarını...
Kalabalıkların kabullenişi kandırıcıdır...
Araftasındır...
Kaçmak istersin de kaçamazsın Kaf dağlarının ardına...
Yollar kıvrılır durur önünde...
Düğüm düğüm döner uzayıp giden günler...
Bir ağaç ararsın gövdesine yaslanacağın, gölgesinde serinleyeceğin...
Sıcak rüzgâr kumuyla vurur yüzüne...
Yüzün yere eğik yürürsün gündüz ve gecede...
Gece ve gündüz eşittir şavksızlıkta...
Gün ışığında kandil de olsa elinde bir işe yaramaz...
Leylasızsındır Mecnun çöllerde...
Göğe bakarsın, bakışların Aysız yere düşer...
Tesellisizdir yıldızlar...
Siyahî bulutlar gezinir üstünde,
sığınacak sıcak bir sevgi, saracak bir şefkat ararsın... Üşürsün...
Bülbüller çile çınlatır kulaklarına...
Gözlerin görmez olur gül güzelliğini...
Ellerin kanar çiçek dikenlerinden...
Düşüncelerin darmadağın...
Duyguların durgun ve donuk...
Hikmet açlığından yüreğine taş bağlayasın gelir,
sökecek bir taş bulamazsın...
Baka kalırsın yol üstünde...
Yürümeye mecalin yoktur...
Kalkıp koşmak istersin, kayarsın...
Her yeri karamsarlık karanlığı mı kaplamış?
Hiç mi ışık yok? Yollar bitmiş, her şey tükenmiş mi?
Kalp kimsesiz mi? Kapılar kapalı mı? Sevgi serap olmuş,
şefkat kaçmış mı? Vefa ulaşılamaz mı olmuş?
Dostluklar tüketilmiş, hoşgörü hiçliğe mi atılmış?
Anlayışlara duvar mı örülmüş?
Ne arıyorsun, nerede arıyorsun?
Karanlık olmadan ışık, hastalık olmadan şifa,
dert olmadan deva, sıkıntı olmadan ferahlık bilinebilinir mi?
Bilinirlik bilinmezlik örtüsünün altında...
Zıtlar dünyasının izafiliğinde üzülüp sevinmiyor muyuz?
Görünmek isteyen Rahmet, dert, keder olmadan nasıl bilinecek
ve görülecek? Keder kader değil, asıl keder kaderi kabullenememek...
Rahmeti itimat onun celbine vesile, tenkit ise terkine...
Her şey geçicilik nehrinde akarak eriyor...
Nehir ne kadar çağlasa da sükun denizi hepsini yutuyor...
Ömür uzun değil, ölüm uzak değil...
Uzun olan elemlere götüren emeller...
Yerin renkli çiçekleri kara topraktan,
göğün aydınlık yıldızları karanlıktan çıkmıyor mu?
Yıldız ve çiçeği buluşturan yakınlık, görmeyi görmekle mümkün...
Karanlıkta hikmet ışıkları çakabiliyorsan
gurbet gömleği vuslat elbisesine dönüşüyordur...
Yalnız olan yalnızlıktır...
Kainat sevgi hamurunda şefkatle yoğrulmuşsa küreler
ve kalp birbirinden uzak değildir...
Sonsuzluk soluklarımız kadar yakındır...
Kabuğunu kırmayan çekirdek çürümeye mahkumdur...
Kalp kabuğunu kırmadıkça, dert yalnızlığında yokluklara yuvarlanacaktır...
Kabuk acı ile çatlar, sonrasında şefkat gövdesi sevgi dalları üzerinde
hikmet meyveleri görünür...
Böylesi bir ağaç olmak için acıya sabır,
kedere kabullenmek gerekiyor...
Bir acı çekirdek yüzlerce tatlı meyveye meyve veriyor...
Toprak altında yalnız olan çekirdek,
göğün göğsüne sevgi ve şefkat nişanesi olarak asılıyor...
Acıların açtığı kapıdan sabırla yürüyen,
ömür ağacında sonsuzluk meyvelerini yetiştiriyordur...
Üzüntüler üzülmeye değmez...
Hadi tevekkülle gül ...
Hüseyin Eren
