Seyda Muhammed El Konyevi (K.S) Hikmetli Sözleri

Gülistan: Hz. Peygamber (sav)e muhabbet beslemenin İslam’da yeri nedir? Muhabbet nasıl elde edilir? Kuru bir sevgi midir? Yoksa hayata nakşedilmesi gereken bir dava mıdır onu sevmek?

Seyda Muhammed Konyevî: Bismillâhirrrahmânirrahîm. Elhamdu lillâhi rabbil âlemîn. Essalâtu veselâmu alâ seyyidinâ muhammedin ve alâ âlihî vesahbihî vesellem.

Hiç şüphesiz ki; Allah (celle celaluhu) sevgisinden sonra, sevgiye en lâyık olan Hz. Muhammed (sallallahu aleyhi vesellem)dir. Zîrâ Yüce Allah, bir ayet-i kerimede Hz. Peygamber (sav)e hitâben şöyle buyurmaktadır: "De ki: ‘Eğer Allah'ı seviyorsanız, bana tabi olunuz ki Allah da sizi sevsin." (Al-i İmran; 31)

Bu nedenle Allah’ın sevgisine erebilmenin tek yolu, peygamberi sevmek ve O’nun getirdiklerini gönülden benimseyip kabul etmektir.

Hz. Peygamber’i sevmek, her mümin için en gerekli taatlerden biridir. Enes b. Mâlik (radıyallahu anhu)dan rivayet edilen bir hadis-i şerifte Hz. Peygamber (sallallahu aleyhi vesellem) şöyle buyurmaktadır: “Sizden birinize ben, annesinden, babasından, çocuklarından ve bütün insanlardan daha sevimli olmadığım müddetçe tam iman etmiş olamaz.” (Buhârî, Müslim) Bu sevgi bir insanda gerçekleşmezse, o insan gerçek mümin olamaz.

Nitekim “Abdullah b. Hişâm, Hz. Ömer (ra)ın bir gün Hz. Peygamber (asv)e şöyle dediğini rivayet etmiştir: ‘Ey Allah’ın Resulü sen bana, nefsim hariç her şeyden daha fazla sevimlisin’ demiştir. Hz. Peygamber (sav) ise O’na: “Hayır ey Ömer, nefsim elinde olan Allah’a yemin olsun ki; sen beni nefsinden de daha fazla sevmedikçe gerçek iman etmiş olamazsın’ buyurmuştur. Hz. Ömer (ra) da O’na; ‘Vallâhi şimdi sen bana nefsimden de daha fazla sevimlisin’ dediğinde, Hz. Peygamber (sav); ‘Şimdi imanın kemâle ermiştir ey Ömer’ demiştir.” (Buhârî)

Tabii, her Müslüman Hz. Peygamber (sav)i sevdiğini söyler ama gerçekten seven bir müminde bulunması gereken bazı vasıflar vardır. Hz. Peygamber (sav)in sünnet-i seniyyesine uymak ve O’nun hayat tarzına hayatımızı uydurmamız, sahip olmamız gereken en önemli vasıflardır. Nitekim Allah-u Zülcelal bir ayet-i kerimede şöyle buyurmuştur: “And olsun ki Allah’ın Resulünde sizin için, Allah’a ve âhiret gününe kavuşmayı umanlar ve Allah’ı çok zikredenler için güzel bir örnek vardır.” (Ahzab; 21)

İmam Buhari'nin zikrettiği şekilde, Hz. Ebu Bekir (radıyallahu anh), kaza-i haceti anında bile Hz. Peygamber (sallallahu aleyhi vesellem)in hayali gözünün önünden gitmediği için, bu halden rahatsız olmuş, bu durumu büyük bir haya içerisinde Efendimize bildirdiği zaman, Hz. Peygamber (sallallahu aleyhi vesellem): "O ben değilim, bu benim hayalimdir" buyurmuş, bu halin sevgiden dolayı olduğunu beyan etmiştir.

Hiç şüphesiz, Allah Resulüne uyabilmek için onu sevmek lazımdır. Onun için Süfyan-ı Sevri şöyle demiştir: “Allah-u Zülcelal’in sevdiğini sevmek Allah-u Zülcelal’i sevmektir. Allah-u Zülcelal’in şerefli kıldığına hürmet etmek de Allah-u Zülcelal’e hürmet etmektir.”

Hz. Peygamber (sallallahu aleyhi ve selem)i sevmek herkese farzdır. Zaten, Allah-u Zülcelal’i sevmek de buna bağlıdır. Allah-u Teala’nın sevgili Peygamberini sevmedikçe, ona uymadıkça, Allah-u Tealayı sevmek saadeti ele geçmez.

Saadete kavuşmak isteyen kimse, bütün adetlerini, ibadetlerini ve alış verişlerini, kısaca tüm yaşamını onun gibi yapmaya çalışır. Bu dünyada, bir kimsenin sevdiğine benzemeye çalışanlar, benzemeye çalıştığı kimseyi sevene sevimli ve güzel görünürler. Bunun gibi, Hz. Peygamber (sallallahu aleyhi ve selem)i sevenleri de Allah-u Zülcelal sever. Bundan dolayı, görünen ve görünmeyen bütün iyilikler, bütün üstünlükler, ancak Hz. Peygamber (sallallahu aleyhi ve selem)i sevmekle ele geçer.

Gülistan: Hz. Peygambere mutabaat etmek (uymak) nedir? Nasıl olmalıdır? Kulluk sahasından başka, diğer alanlarda mutabaat nasıl olur?

Seyda Muhammed Konyevî: Allah-u Teala, sevgili Peygamberini, insanların en güzeli, en iyisi, en sevimlisi olarak yaratmıştır. Her iyiliği, her güzelliği, her üstünlüğü onda toplamıştır. Ashab-ı Kiram’ın hepsi, ona âşık idiler. Hepsinin kalbi, onun sevgisi ile yanıyordu. Onun ay yüzünü, nur saçan cemalini görmeleri, lezzetlerin en tatlısı idi. Onun sevgisi uğruna canlarını, mallarını feda ettiler. Allah’ı seviyorum diyenlerin, Ashab-ı Kiram gibi olmaları lazımdır.

Hz. Peygamber (sallallahu aleyhi ve selem)e tam ve kusursuz tabi olabilmek için onu tam ve kusursuz sevmek lazımdır. Tam ve olgun sevginin alameti de, ona tam olarak mutabaat etmektir.

Kur'an-ı Kerim ve hadis kitaplarında, Hz. Peygamber (sallallahu aleyhi ve selem)e mutabaat etmenin, dinin vazgeçilmez bir esası olduğunu kesin olarak ifade eden ayet ve hadisler pek çoktur. Bu sebeple daha fazla örneğe vermeye ihtiyaç duymuyorum.

Gülistan: Efendim, okurlarımız diyorlar ki; Hz. Peygamber (sav) ile aramızdaki uzaklık nereden kaynaklanmaktadır? Onu sevdiğimizi söylüyoruz ama onun muhabbetini tam olarak kalbimizde bulamıyoruz. Sahabeler gibi onu sevemiyoruz. Biz günahkârız. O ise çok ulvi ve yüce, ona layık olamıyoruz. Ne yapmalıyız?

Seyda Muhammed Konyevî: Az önce de dediğimiz gibi, onu sevip muhabbetini kalbimizde bulmak için ona elimizden geldiği kadar mutabaat yapmamız lazımdır. Kim onun gibi yaşarsa, onu seviyor demektir. Onun sıfatlarıyla sıfatlanmak, onun ahlakıyla ahlaklanmamız lazımdır ki ona yakın olalım.


Mesela Hz. Peygamber (sallallahu aleyhi vesellem) bir hadis-i şerifte şöyle buyurmuştur: "Kıyamet gününde bana en sevgili ve -meclis bakımından- en yakın olanınız, ahlâkça en güzel olanınızdır.” (Buhari, Tirmizi)

İnsanlar için güzel ahlak hususunda en büyük rehber, Peygamber Efendimiz (sallallahu aleyhi vesellem)in ahlakıdır. O, çok azim, çok yüksek bir ahlak sahibi idi.

Nitekim Peygamber Efendimiz (sallallahu aleyhi vesellem) kızdığı zaman, Allah için kızar, kendi nefsi için asla kızmazdı. Fakirlerle oturur, yoksullarla beraber yemek yerdi. Akrabaları ile ilgisini hiç kesmezdi. Yoksulları horlamaz, zenginlere zenginliklerinden dolayı saygı göstermez, herkese eşit olarak davranırdı. Bulunduğu her yerde daima Allah-u Zülcelal'den bahsederdi. Yanına gelen herkese ikramda bulunurdu.

Her kim, denizden bir damlada olsa ahlakında ona mutabaat yaparsa, kendisini düzlüğe çıkarmış ve Hz. Peygamber (sallallahu aleyhi vesellem)e yakın olmuş olur.

Allah-u Zülcelal’in katında mertebesi en yüksek olanlar, O’nun Resulüne en yakın olanlar, O’nun Resulünün ahlakını yaşayanlardır.

Hz. Peygamber (sav) Muaz (radıyallahu anh)a şöyle buyurmuştur: “Ey Muaz! Sana söyleyeceklerime uyarsan, güzel ahlak sahibi olursun. Ey Muaz! Allah'tan kork, sözünde doğru ol, verdiğin sözü yerine getir, emaneti koru, ihaneti terk et, komşularınla iyi geçin, yetime acı, yumuşak sözlü ol, herkese selam ver, salih amellere sarıl, uzun emel peşinde koşma, yemin ettiğin zaman yeminine riayet et, Kur'an’ı iyi anla, ahireti sev, hesap gününden kork, alçak gönüllü ol.” (Beyhaki)

Hz. Peygamber (sallallahu aleyhi vesellem)in, Muaz (ra)a yaptığı bu nasihat, hepimiz için bir rehberdir. Eğer insan bu söylenilenleri yerine getirirse, hem güzel ahlak sahibi olur, hem de Hz. Peygamber (sav)’e yakın insanlardan olur.

Kısaca söylersek, insan ne kadar Hz. Peygamber (asv)e mutabaat yaparsa, o derece ona yakın olur. Onun için siyer kitaplarında belirtilen Hz. Peygamber (asv)in ibadeti, ahlakı, oturması, kalkması, yemesi, içmesi gibi bütün hallerde Hz. Peygamber (asv)a elimizden geldiği kadar mutabaat etmemiz lazımdır. Kim Hz. Peygamber (asv)e mutabaat ederse, onun sevgisini kalbinde görür.

Gülistan: Efendim günahlardan muzdarip olan günümüz insanına ne tavsiye edersiniz? Günahlardan kurtulmanın bir çaresi, bir ilacı var mıdır?

Seyda Muhammed Konyevî: İnsanın pişmanlık duyarak samimi bir şekilde yaptığı bir tövbe kendisi için kurtuluştur. Tövbe,
Allah-u Zülcelal’in kullarına açmış olduğu çok büyük bir merhamet kapısıdır.

Tövbenin, dinimizde çok önemli bir yeri vardır. İnsanın acele olarak tövbe kapısına, yönelmesi lazımdır. Şunu hiç unutmamamız lazımdır ki; tövbe etmediğimiz takdirde, günahların kirinden temizlenmemiz ve kendimizi düzlüğe çıkarmamız mümkün değildir. Onun için mü’min olan kişi, kendisini ancak tövbenin kurtaracağını bilmeli, tövbe ettiği zaman sevinç ve ferahlık duymalıdır.

Allah-u Zülcelal’e dönüş yapmak için tevbe etmek, Allah’a giden yolun başlangıcı, Allah-u Zülcelal’e ulaşmak isteyenlerin sermayesidir. Bu yola ilk başvuran babamız Adem (aleyhisselam)dır. Hz. Adem (as) bir hata işledi ve arkasından tövbe etti. İnsanoğlunun önünde iki tane yol vardır. Ya günah işledikten sonra tövbe edip Adem (as)a benzeyecek ya da günahta ısrar ederek şeytana benzeyecektir. Evet, günahın azabından kurtulmanın yolu tövbedir.

Gülistan: Efendim bazı insanlara ‘gel tövbe et, günahlarından kurtul’ denildiğinde tövbe etmek için daha erken olduğunu ya da kendisini hazır hissetmediğini veya ilerde tövbe etmeyi düşündüklerini söylüyorlar. Bunlar doğru bir davranış içinde midirler?

Seyda Muhammed Konyevî: Tabi günümüzde günahlar, deniz gibi olmuştur. Dağ gibi çoğalan günahlar, zamanla insanın kalbini katılaştırdığı için o kimseler pişmanlık duygusundan uzaklaşıyorlar.

Pişman olmayı bilmeyen bir kimseden tövbe etmesini beklemek de, dişi olmayan bir çocuğun et yiyememesine şaşırmak gibidir. Çünkü tövbe yumuşak ve pişman olan bir kalbin amelidir.
Günahlardan dolayı taş gibi sertleşmiş bir kalpten pişmanlık ve tövbe etmesini beklemek zordur.

İnsan günahlara devam edip, ibadetlerden uzak kaldıkça ve bu halinden bir rahatsızlık da duymadığı müddetçe tövbeden uzak kalır. Nefsin arzu ve isteklerinin peşinde koşan kimse, tövbeyi unutur. Tövbeyi terk eden kimse de şeytanın arkasında yürüyerek ta kabrin kapısına kadar gelir.


Ne zamanki gerçeği gördüğü zaman, bu halinin yanlış olduğunu anlar ve pişman olur ama o zaman da geç kalmış olur. O an geldiği zaman, insan büyük bir hatanın içinde olduğunu anlar ama Allah-u Zülcelal buyurur ki: “Özür dilemeyin artık!” (Tevbe; 66)

Onun için akıllı olan kimse, o an gelip çatmadan önce, günahlarından tövbe edip, Allah-u Zülcelal'e dönmelidir. Bu insan için en selametli yoldur.

Dediğimiz gibi; Allah-u Zülcelal merhamet sahibidir. O'na dönmek lazımdır. Bizim günahlarımız O'nun yanında bir şey değildir. İnsan Allah-u Zülcelal'e döndüğü zaman, annesinden yeni doğmuş gibi tertemiz olur. Ne kadar günahı varsa hepsi sevaba çevrilir. İnsan için bu fırsattan, bu nimetten daha büyük ne vardır?

Yalnız, tövbe ederken, insan büyük bir pişmanlıkla: "Ya Rabbi! Senin razı olmadığın, geçmişte yapmış olduğum bütün günahlarımdan pişman oldum. Ve bundan sonra da senin razı olmadığın amelleri de yapmayacağıma söz veriyorum." Diye tövbe etmelidir.

Gülistan: Efendim, kıymetli vaktinizi bize ayırıp sohbet etme lütfunda bulunduğunuz için okurlarımız adına size teşekkür ediyoruz, Allah razı olsun.

Seyda Muhammed Konyevî: Allah-u Zülcelâl bizi de sizleri de kendi lütfu ve keremiyle affu mağfiret eylesin, salih ameller işlemeyi nasip eylesin. Bütün mümin kardeşlerimizi sırat-ı mustakiminden ayırmasın.

Yardım

Mü'min kardeşlerimizin üzerimizdeki diğer bir hakkı da; fiilen yardıma muhtaç olduğunu görünce, onun istemesine gerek kalmadan yardımına koşmak ve kendi işini sonraya bırakmaktır.

Nasıl olur da, insan, Allah’u Zülcelal’e itaat etmez. O Allah öyle bir Allah'tır ki; bütün dünyayı, kıyameti, kabri ve cenneti kudret elinde tutmaktadır.

İnsan hata yaptığında: "Ya Rabbi, ben pişman oldum, ve yahutta boşu boşuna vaktim geçti, hiç bir şey yapamadım, ne dünya ne ahiret, vaktimi hep boşa geçirdim.
"Estağfirullah" Ya Rabbi ben pişman oldum, Ya Rabbi bana kuvvet ver" demelidir.

Yalnız dikkat edin, hepimiz tecrübe etmişiz ve siz de tecrübe ederseniz göreceksiniz ki nefis insana
"Bu iş olmaz, dağ iğneyle bitmez. Bu zikri yapamazsın. Kendini doğru bir insan yapamazsın, sen hidayete eremiyorsun" diyerek sahte engeller çıkartıyor. İnsan görevlerini yapmazsa ne yapacak; hep boş işlerle uğraşacak.

Amel yapmakta gevşekliğe düştüğümüz zaman: "Böyle gidersem ben helak olurum, Allah’u Zülcelal bu dünyaya bunlar için mi göndermiş beni, ben ne yapıyorum. Ahirete ne götüreceğim!" diye düşünmeliyiz..

Bir ibadet halis olduğu zaman, Allah'u Zülcelâl insanın vucuduna, ruhuna, bir burhan, bir delil, bir kuvvet nasip ediyor.

Dünya fitnesine uğramış nice insanlar vardır ki cesetleri kokmuş vaziyette kıyıda köşede bekliyor.

Her mü'mini Allah’u Zülcelal’in taatından uzaklaştırmak için, binlerce Şeytan musallat oluyor. Kimi namazdan alıkoymak, kimi haram işletmek, kimi vesvese vermek, kimi de istikametten çıkarmak vs. için çaba harcıyor, gayret gösteriyor. Çünkü Şeytan'ın zürriyyeti çoktur. Çarşıda pazarda yalan dolanla insanı saptırmak, mallarının satılması için kusurlarını gizletmek, insanları aldatmakla ilgili vesvese verir. Şeytan bizim düşmanımızdır. Bizim de onu kendimize düşman kabul etmemiz lazımdır.

İnsanoğlunun hali, balığın hali gibi olması lazımdır. Nasıl ki balık sudan çıkmayı istemiyor ise, insan da Allah ve Resulünün sohbetinin yapıldığı, Allah’u Zülcelal zikrinin yapıldığı yerlerde, Allah ve Resulünün muhabbetine vesile olan yerlerden ayrılmak istememelidir.