Hazret-i Ömer-ül Faruk (şiir)

Hazret-i Ömer-ül Faruk
Ömer, Resulullaha ikinci halifedir
Dokuzuncu göbekten onun nesebindendir

Müslüman olunca o, gizlenip kalamadı
Kâbe’ye gitmek için yerinde duramadı

Müslümanlar kırk kişi olmuştu onun ile
Hazret-i Ömer önde, geldiler hep Kâbe’ye

İleriye atıldı, o heybetli kahraman
Müşriklere yaklaşıp şöyle okudu meydan

(Hey, beni bilen bilir, bilmeyen varsa bilsin
Hattâboğlu Ömer’im, çıldıran beri gelsin

Varsa karısını dul bırakmayı isteyen
Çocuğunu da yetim, durmadan gelsin hemen!)

Dayısı Ebu Cehil, orada donup kaldı
Toplanan kalabalık şaşkınlıkla dağıldı

Heybeti müşriklere korku dehşet saçardı
Şeytan yolda rastlasa ondan hemen kaçardı

Hicretler gizli iken onun ki açık oldu
Onu gören düşmanın kalbine korku doldu

Açıktı basireti, hakkı iyi bilirdi
İctihadı Kur’ana hep muvafık gelirdi

Alçak gönüllü idi, pek çoktu adaleti
İnsanlara acırdı, pek çoktu merhameti

Özü sözü doğruydu, bu yüzden Faruk dendi
Edildi büyük ihsan, Cennetle müjdelendi

Şeref üstüne şeref, nimete kondu Ömer
Sultanlar sultanına olmuştu kayınpeder

Hazret-i Ali’nin de, olmuş idi damadı
İslam’a hizmet için usanıp yorulmadı

Ömerle Cenab-ı Hak, ziynet verdi İslam’a
Onun kılıcı ile din yayıldı cihana

O, İslam’ın sesini her tarafa duyurdu
Onun için Resul-ü ekrem şöyle buyurdu:

(Benden sonra peygamber gelmiş olsaydı eğer
Hattabın oğlu Ömer, olur idi Peygamber.)

Hak nuruyla bakardı, keskindi firaseti
Çoktu güzel hasleti, sayılmaz fazileti