sevkiyat var..

sevkiyat var..

Gemi yanaştı sahile bir bir yüklendi yükler… Kimisi ağır, kimisi hafif, kimisi büyük, kimisi küçük bir çok yük… Yük çok olduğundan gemi sürekli seyir halinde ve daima çalışıyor. Yükleri yükleyenler hiç yorulmuyor, usanmıyor. Ve bu yük gözün bir mesaafeden sonra göremeyeceği okyanusları aşıp geri geliyor. Sevkiyat durmadan devam ediyor…

Şimdi meseleyi ele alacak olursak esas iş şudur ki bu hayatta bir “sevkiyat” meselesi var. İzliyoruz… Karınca yuvasına nimet taşıyor, kuşlar yavrusuna, anne çocuğuna, yar yarenine… Bu zincirin sonu yoktur… Velhasıl sevkiyat ile süren bu kısa ömür yine sevkiyat ile son bulur. Bunu çok iyi anlamak ve benimsemek gerekir. Müslüman Ölüme üzülen değil, sevinendir. Bir deli gibi söylenen bu söz aslında bir Veli sözü gibi ağır anlam taşır. Ölüm Mutluluktur. Ölmek Esas diriliştir. Sevkiyat meselesi de bu işin bir parçasıdır.

Bir arkadaşımı görüyorum diyor ki “Babam vefat etti” elbet üzülüyorum fakat hiç şaşırmıyorum çünkü sevkiyat devam ediyor. Bu luzumsuz doksan günlük devr-i alemin seksen dokuz gününü yaşadığımı hissettiğimden kalan bir günün bu gün olduğunu çok iyi kavrıyorum. Biliyorum ki yarın da ben “Babamı” uğurlayacağım Hak’ka ya da sevkiyat sırası kimde belkide ben gideceğim babam dan evvel?

Şimdi Meselenin en can alıcı noktasına deyinmek gerekirse Sevkiyat sürecektir ama bu sevkiyat nasıl sürecektir? Şimdi bir düşünelim ki Kızımızı yahut oğlumuzu evlendiriyoruz…. Nasıl bir çaba ve hazırlık içindeyiz? Herşeyin dörtdört lük olması için harcanan çaba muhteşem bir titizlikte… Çünkü bir gidiş söz konusu ve yine dikkat edelim ki gidiş ile paralel “Mutluluk” söz konusudur. İşte bu seksen dokuz gününü yaşadığımız doksan günlük devr-i alem den günü, saati olmayan ebedii ve ferah alemine gidiş hangi titizlikte olmalıdır bunu bir düşünelim?

Mesut ÇELİK