Deccaliyetin Son Devresindeki İfsadat;Çoçuklar?

DECCALİYETİN SON DEVRESİNDEKİ İFSADAT

Risale-i Nurda yeni neslin muhafazasına ehemmiyet verildiği gibi, süfyaniyet de sinsi ifsadatını, cazibedarlık ve aşılama yoluyla daha çok yeni neslin ifsadını esas almıştır. Evet Hz. Üstad diyor ki:

“Risale-i Nur'un fıtraten ve zamanın vaziyetine göre talebesi olacak, başta masum çocuklardır.

Çünki bir çocuk küçüklüğünde kuvvetli bir ders-i imanî alamazsa, sonra pek zor ve müşkil bir tarzda İslâmiyet ve imanın erkânlarını ruhuna alabilir. Âdeta gayr-ı müslim birisinin İslâmiyeti kabul etmek derecesinde zor oluyor, yabani düşer.

Bilhassa peder ve vâlidesini dindar görmezse ve yalnız dünyevî fenlerle zihni terbiye olsa, daha ziyade yabanilik verir.

O halde o çocuk, dünyada peder ve vâlidesine hürmet yerinde istiskal edip çabuk ölmelerini arzu ile onlara bir nevi bela olur. Âhirette de onlara şefaatçi değil, belki davacı olur. Neden imanımı terbiye-i İslâmiye ile kurtarmadınız?

İşte bu hakikata binaen en bahtiyar çocuklar onlardır ki; Risale-i Nur dairesine girip dünyada peder ve vâlidesine hürmet ve hizmet ve hasenatı ile onların defter-i a'maline vefatlarından sonra hasenatı yazdırmakla ve âhirette onlara derecesine göre şefaat etmekle bahtiyar evlâd olurlar.”(Emirdağ Lahikası sh: 41)

Bu kısımda geçen Fıtraten ifadesi de , Kur’an ve hadiste bildirilen fıtrat-ı asliye ve selime cihetinde demektir.

Zamanın vaziyetine göre tabiri ise, dehşetli olan ahirzaman fitnesinin fıtratları bozma ve ifsad etme tehlikesine karşı dikkat çekiliyor.

Bütün istidadatının çekirdeği olan ruhuna alamaz ifadesi, yani nefs-i emmaresine, heva ve hevesine tabi olup kalb ve vicdanına alamaz ve verilen hakikat, meleke ve seciye haline gelemez demektir.

Yabani düşer ise, yani ruhî istidatları gelişmez ve Kur’anî hakikatları anlamaktan uzaklaşır demektir.

Peder ve vâlidesini dindar görmezse. Yani terbiyenin esası, nasihattan daha çok yaşanan hayat tarzına baktığına dikkat çekilir.

Yalnız dünyevî fenlerle zihni terbiye olsa, daha ziyade yabanilik verir ikazı ise, yani zamanımızın dünyevi fenleri mana-yı ismiyeye dayandığından iman şuuruna karşı büyük bir mani olduğuna bakar.

Bu ikaz Mektubatta şöyle beyan edilir:

“Dördüncü taife ki, çocuklardır. Bunlar, hamiyet-i milliyeden merhamet isterler, şefkat beklerler. Bunlar da za'f u acz ve iktidarsızlık noktasında; merhametkâr, kudretli bir Hâlıkı bilmekle ruhları inbisat edebilir, istidadları mes'udane inkişaf edebilir. İleride, dünyadaki müdhiş ehval ve ahvale karşı gelebilecek bir tevekkül-ü imanî ve teslim-i İslâmî telkinatıyla o masumlar hayata müştakane bakabilirler.

Acaba alâkaları pek az olduğu terakkiyat-ı medeniye dersleri ve onların kuvve-i maneviyesini kıracak ve ruhlarını söndürecek, nursuz sırf maddî felsefî düsturların taliminde midir?

Eğer insan bir cesed-i hayvanîden ibaret olsaydı ve kafasında akıl olmasaydı; belki bu masum çocukları muvakkaten eğlendirecek terbiye-i medeniye tabir ettiğiniz ve terbiye-i milliye süsü verdiğiniz bu firengî usûl, onlara çocukçasına bir oyuncak olarak, dünyevî bir menfaatı verebilirdi.

Mademki o masumlar hayatın dağdağalarına atılacaklar, mademki insandırlar; elbette küçük kalblerinde çok uzun arzuları olacak ve küçük kafalarında büyük maksadlar tevellüd edecek.

Madem hakikat böyledir; onlara şefkatin muktezası, gayet derecede fakr u aczinde, gayet kuvvetli bir nokta-i istinadı ve tükenmez bir nokta-i istimdadı; kalblerinde iman-ı billah ve iman-ı bil-âhiret suretiyle yerleştirmek lâzımdır. Onlara şefkat ve merhamet bununla olur.

Yoksa, divane bir vâlidenin, veledini bıçakla kesmesi gibi, hamiyet-i milliye sarhoşluğuyla, o bîçare masumları manen boğazlamaktır. Cesedini beslemek için, beynini ve kalbini çıkarıp ona yedirmek nev'inden, vahşiyane bir gadirdir, bir zulümdür.” (Mektubat sh: 421)

İmam-ı Ali’nin (R.A) ahirzaman fitnesine bakan ve mecaz ifadelerle herkesin dikkatini çeken şu gelen ikazına dikkat etmek elzemdir. İmam-ı Ali Hazretlerinin nazara verdiği metinlerini ele alarak muzmer manalarını, yani süfyan cemiyetinin rivayette nazara verilen duhaniyetin (Bk: İslam Prensipleri Ansiklopedisi 710/1.p) dehşetli hususiyetlerini nazara veren yazı aynen şöyledir:

“Hazret-i İmam-ı Ali Radıyallahü Anhü, Kaside-i Ercuze’sinde deyip, bu zamanda tamim edilen ecnebi harflerine bakıp, bu cümledeki harflerin cifrî ve ebcedî rakamlarının bu zamana parmak basmalarıyla vaki’ cereyan-ı küfriyaneye işaret ettiği gibi; hem Ercuze’sinde, hem Ercuze’yi teyid ve takviye eden Kaside-i Celcelutiye’sinde sarahata yakın fıkrasıyla, o cereyanın karşısında vücudu ziyasıyla anlaşılan ve zulmetin pek şiddetli ve sisli, yakıcı dehşetine karşı sönmeyen ve gittikçe zulmeti yararak dünyayı ziyalandırmaya çalışan Risale-i Nur’a ve müellifine hususî iltifatını deyip, âhirzamana kadar Risale-i Nur’un bedi’ bir surette ışık vermesini ve yanmasını dua ve niyaz eden ve Kur’an-ı Mu’ciz-ül Beyan’ın en mühim bir şakirdi ve ulûmunun birinci naşiri olan Hazret-i İmam-ı Ali Radıyallahü Anhü, bidayet-i İslâmda Kur’anın aleyhine açılan çok kapılara karşı mübarek ism-i a’zamı şefi’ tutup kahramanane ve merdane hakaik-i şeriatı ve esas-ı İslâmiyeti muhafazaya çalıştığı gibi, âhirzamanda bütün bütün Kur'ana muhalefet eden zendeka cereyanına karşı, aynı ism-i a'zamı şefi' ve melce' ve tahassüngâh ittihaz edip cerhedilmez Kur'anın i'cazından gelen ve hâtem-i mu'cizeyi gösteren Risale-i Nur'un sönmez nuruyla ve susmaz lisanıyla şecaatkârane mukabele ve mukavemet edip, yerin yüzünü yakıp çok çiçekleri kurutan zendeka nârını, ism-i a'zamın kibriyalı, azametli nuruyla ve İsm-i Rahman ve Rahîm'in şefkatli ve re'fetli tecellisinden nebean eden âb-ı hayat ile söndüren; ve yanan yerlerde kuruyan nehir ve bağ çiçeklerine mukabil, dağlarda ve kırlarda sema yağmuru ve rahmetiyle hararete mütehammil ve şiddet-i bürudete dayanıklı çiçekleri yetiştiren Risale-i Nur'u görmesi ve şefkatkârane ve tesellidarane ve kerametkârane bakması, Hazret-i İmam-ı Ali Radıyallahü Anh'ın makam-ı velayetinin iktiza ettiğini hakkalyakîn gösterir.”(Lem’alar sh: 447)

Bu kısımda geçen: yerin yüzünü yakıp çok çiçekleri kurutan tabiri, sinsi ve gizli süfyaniyet cereyanının ictimaiyattaki sinsi ifsadatından ikazdır.

çiçekleri kurutan mecaz ifade dahi, yeni neslin ruhunu söndürüp ifsad eden felaketinden ikazdır.

yanan yerlerde kuruyan nehir ve bağ çiçeklerine ifadesi ile, süfyaniyeti müdahale ettiği resmiyet dairesinde İslamî tedrise hulul ile yeni neslin ifsad edildiğine dikkat çekilir.

dağlarda ve kırlarda sema yağmuru; bu tabir dahi, gayr-i resmiliği ve ilhamen yazılan Risale-i Nurun merkezî irşad tarzına işaret eder.

hararete mütehammil ve şiddet-i bürudete dayanıklı çiçekleri yetiştiren Yani: Fitne-i Ahirzamanın tesirinde kalmayan ve kalben nefret eden kemalatı verip mağlup olmayan manasını anlatır.

Osmanlının son devresindeki dar-ül fünunun, yani islam üniversitesinin gizli fitnelere karşı feraset-i imaniyeyi ve islamiyeti koruyacak hamiyet-i diniyeyi vermesi gerektiğine dikkati çeken Bediüzzaman Hazretleri şu ikazı yapıyor:

“Bu âlem-i İslâmın âlem-i küfre karşı en ileri karakolu şu dârülfünun idi.

Lâkayd ve gafletlikle hasm-ı tabiat-yılan

Gediği açtı cephenin arkasında, dinsizlik hücum etti, millet epey sarsıldı. En ileri karakol, İslâmiyet ruhuyla tenevvür etmiş cinan.

En mütesallib olmalı. En müteyakkız olmalı yahut o dar olmamalı, İslâmı aldatmamalı. İmanın yeri kalbdir; dimağ ise oluyor ma'kes-i nur-u iman.” (Sözler: 732)

Bu çok ehemmiyetli ikaz, yani milletin bütünüyle idare kadrosunu İslam istiklâliyetinin teminatı olacak temel unsur olan milli eğitimin ciddiyetini nazara verir.