Iftira etmenin kÖtÜlÜgÜ

Aslindan çevrilmis, hakîkati tahrif edilmis söz, mânâsina gelen iftirâ büyük günahlardandir.

Haklar dört kisimdir. 1- Yalniz ALLAH (C.C.) hakki. 2- Yalniz kul hakki. 3- ALLAH (C.C.) hakki ile kul hakki beraber fakat, ALLAH (C.C.) hakkinin gâlip oldugu haklar. 4- ALLAH (C.C.) hakki ile kul hakki beraber fakat, kul hakkinin gâlip oldugu haklar. Bir müslümana iftirâ etmek, hem Allah’in, hem de kulun hakkini ihlâl etmektir. Fakat ALLAH (C.C.) hakki gâliptir. Böyle olunca, kul, kendisine (zinâ suçuyla) iftirâ edeni affetse dahi dünyâda tatbik edilecek olan cezâ muhakkak tatbik edilir. (Molla Hüsrev, Mirâtül-usûl fi Serhi Mirkatül-Vusûl 2/230) Âyet-i kerîmede söyle buyrulmaktadir:
“Nâmuslu ve hür kadinlara (zinâ isnâdiyla) iftirâ atan, sonra da dört sâhit getirmeyen kimselerin her birine seksen degnek vurun. Onlarin sâhitliklerini ebedi kabul etmeyin. Onlar fâsiklarin ta kendileridir. Ancak tevbe edip durumlarini islâh etmeleri müstesnâ. Çünkü ALLAH (C.C.) gafûr ve rahîmdir.” (Nur Sûresi, 4-5)
Âyet-i celîlede, iftirâ eden kimseye dünyâda tatbik edilecek cezâlar îzâh edilmektedir ki: 80 degnek vurulmasi, sâhitliginin bir daha kabul edilmemesi ve isminin fâsiklar defterine kaydedilmesi. Fakat tevbe eder de, yaptigi isten pisman olursa “fâsik” diye isimlendirilmekten kurtulur.
Bir de âhiretteki cezâsina bakalim: Peygamber Efendimize, Mi’râc gecesi bir topluluk gösterildi. Her birinin elinde bakir tirnaklar vardi. Yüzlerini ve gögüslerini tirmaliyorlardi. “Bunlar, kimlerdir?”, diye sorunca, “giybet ve iftirâ edenlerdir”, cevabi verildi. (Kütüb-ü sitte 12/122)
Ehlince mâlumdur ki, “Berâet-i zimmet asildir.” Yâni kisilerin suç isledikleri delil ile tesbit edilemedigi müddetçe, aslolan, suçsuzluklaridir. Islemedigi bir suç ile kisileri töhmet altinda birakmak, müslümana yakismaz. Hakîkî mümin, elinden ve dilinden herkesin emin oldugu kisidir. Âyet-i Kerîmesi’nde meâlen Cenâb-i Hak söyle buyurmaktadir: “Mümin erkeklere ve mümin kadinlara, islemedikleri bir seyden dolayi eziyet edenler, süphesiz bir iftirâ ve apaçik bir günah yüklenmislerdir.” (Ahzap Sûresi, 58) Diger bir âyet-i kerimesi’nde de meâlen: “Kim kasitli veyâ kasitsiz bir günah isler ve sonra onu bir suçsuzun üzerine atarsa, muhakkak ki büyük iftirâ ve apaçik bir günah islemis olur.” (Nisa Sûresi, 112) Peygamber Efendimiz (s.a.v.) hazretleri de:
“Kim bir müslümana kötülenmesini dileyerek, bir iftirâ atarsa, ALLAH (C.C.) onu, kiyâmet günü, cehennem köprülerinden birinin üstünde (günahlarindan temizlenip) çikincaya kadar hapseder.” buyurmuslardir.

Insanlar böyledir. Iyisi de vardir, kötüsü de. Eger kötüler olmasaydi, iyilerin kiymeti bilinemezdi. Hakki-hakîkati görmekten âciz kimseler olmasaydi, ehl-i basîretin degeri anlasilamazdi.

Bu, günümüz için böyle oldugu gibi, devr-i saâdette de böyle idi. Âhir zaman Peygamberini görme ve onun sohbetini dinleme serefine nâil oldugu halde, içindeki inkâr atesinin sönmedigi, yüzlerce münâfik mevcut idi. Islâm cemiyetini parçalamak için ellerinden geleni yapmaktan hiç çekinmiyorlardi. Bir defâsinda Peygamber Efendimizin âile mahremiyetini hedef alarak, islâm birligini bozma gayesiyle, aleyhte propaganda ve karalama hareketi baslattilar. Hz.Âise vâlidemizin iffetiyle alâkali dedikodu çikarip, Rasûlullah’i, Hz. Âise’yi ve bütün müminleri üzüntüye bogdular. Günlerce göz yasi dökerek, Allâhü Teâlâ’ya ilticâ eden Hz. Âise ve bütün müminler, nâzil olan su Âyet-i Celîle’lerden sonra Cenâb-i Hakk’a sevinç gözyaslariyla hamdettiler. Ayet-i kerîme meâlen.
Haberiniz olsun ki, iftirâ ile gelenler, içinizden bir topluluktur. (Ey o iftirâya mârûz kalanlar) bu iftirâyi sizin için bir ser sanmayin. Belki o sizin için hayirlidir. (Büyük sevap ve dereceye sebeptir.) O gürûhtan her birinin kazandigi vebâl kendisine aittir. O topluluk içinde, bu iftirayi kasitli olarak atip, büyümesini arzu eden kimse için, büyük bir azab vardir. Ne vardi, onu isittiginiz vakit erkek ve kadin müminler, kendi kendilerine hüsn-ü zan etselerdi de, bu açik bir iftirâdir deselerdi!... Onu isittiginiz vakit, (bunu söylemek bize gerekmez, hâsâ bu büyük bir bühtandir) deseydiniz ya! Böyle bir seye aslâ dönmeyesiniz, eger mümin iseniz. Iste ALLAH (C.C.) size va’z veriyor. Ve sizin için âyetleri beyan buyuruyor ki, ALLAH (C.C.) alîmdir, hakîmdir. (Nur Sûresi,11-20)