Biraz mum ışığıdır hüzün,
biraz akşam alacasıdır Biraz gazete satan çocuk elleri, biraz bebek ağlamasıdır
Tüy gibidir hüzün Hafif ve yumuşak, canlı ve ölü Hayattan ve ölüme dair…
Hüzün, sadıktır
Hüzün deyince hüzünler kulübesi akla gelmez mi?
Yakup Peygamber gönle düşmez mi?
“Bana düşen sabr-ı cemildir” diyen, ağlamaktan gözlerine gece inen baba…
Demek ağlamanın bu türlüsü sabra mâni değil…
Sabrın bu türlüsüne de «hüzün» diyelim biz…
“And olsun ki, sizi biraz korku ve açlık;
mallardan, canlardan ve ürünlerden biraz azaltma (fakirlik) ile deneriz
Sabredenleri müjdele!
O sabredenler, kendilerine bir belâ geldiği zaman:
Biz Allah’ın kullarıyız ve biz O’na döneceğiz, derler
İşte Rablerinden bağışlamalar ve rahmet hep onlaradır
Ve doğru yolu bulanlar da onlardır”
Ve Vahşî’nin hüznü…
Kolay mıdır “Gözüme görünme!” sözüne muhatap olmak,
kolay mı herkes göz göze, diz dize oturabilirken;
ancak sütunların, duvarların gerisinden bakabilmek
Ne derdini açabilir ne sevincini paylaşabilir;
hep kamufle, hep perde, hep aracı…
Ama o kâmil bir hüzünle taşıyor Hamza’yı vuran mızrağı,
bir gün yalancı peygamberi vurduğunda gülüyor hüznün bu an acınılası mülkü…
Hüzün, Allah Rasûlü’nün (s.a.v.) dostudur,
takdim ederim “Hüzün dostumdur” buyurmuş hüzün Peygamberi (s.a.v.)
ömrü hüzünden sağılmış yetim
Hira, hicret, İbrahim, Tâif, Uhud, ifk, ne yana baksa hüzün…
Hüzne, bu hüzün yeter
“Ey yar, sen gittin bir hüzün kaldı bana
Beni benden geçiren bir sözün kaldı bana”
“Kızım,” demiş kızının kulağına:
“Üzülme, baban bundan sonra hiç acı çekmeyecek”
“Yüreğim parça parça efendim
Yüreğim parça parça
Yürür üstüme acılar, efendim, yürür üstüme üstüme
Asırlar hasretinde, efendim, duâlar dilimizde
Sabır yüreğimizde efendim,
Sabır yüreğimizde…”
Hüzün, güzeldir
S.A.V.
Ayşenur Vural
