İNSaN...

Kaç kere dipsiz bir kuyunun içinde gömüldüğünü hisseder insan? Kaç defa, zaman sadece umutsuzca kayıp gider avuçlarımızdan? Bilinen sözleri bir kenara bırakmalı bence. Yenilerini aramak lazım acılarımızı tarif etmek için. Anlamsız bir tekerlemeye dönüşüyor çünkü ağzımızdan dökülen her söz...

Hayatınızda kaç defa dibe vurdunuz, içinde boğulduğunuz yalnızlık kuyusunda? Yada kaç defa sordunuz bu anlamsız soruları kendinize? Nereden başlamalı basiretimizi bağlayan bu lanetli büyüyü bozmak için? Şöyle bir bakalım geriye bence, bir adım atmadan önce ilerisi için. Ne görüyorsunuz? Yada ardınızda neler bıraktınız şimdi yanınızda olmayan? Sevgililer, dostlar yada var sanılan dostluklar... Her seferinde suçlanacak birileri bulunur elbette ki bitirilen bir şeylerin ardından. Her insana gücünün yeteceği kadar yük verilirmiş ve sizi en çok incitebilecek kişiler ise yine en çok sevdiklerinizmiş. Belki de bu yüzden bu kadar suçlanırsınız aldığınız kararlar hoş karşılanmadığında. Şiddetle protesto edildiğinizde en yakınlarınız tarafından. Bunca nefret ancak bu kadar büyük bir hayal kırıklığının ürünü olabilir.
Sizi zor zamanlarınızda ayakta tutan dayandığınız kişiler midir yoksa dayandığınız kendiniz mi aslında? Peki ne kadar acıtır böylesi bir gerçeğin farkına varmak? Bu kadar zamandır içinizi neşeyle dolduran sevginin, taşıdığınız derecede karşılanmadığını anlarsanız, ne yapardınız? Sizin sayenizde ayakta duran bir binanın altında kalıverirsiniz sonunda. Apışıp kalmak diye de ifade edilir içinde bulunduğunuz durum amiyane bir tavırla.
Şimdiye kadar bunu fark etmemiş olmaksa işin şoke edici tarafı olsa gerektir diye düşünmeye başlar ve kendinize söversiniz durmaksızın.
Ardından kılıç kuşanırsınız tüm mevcudiyetinize karşı. Size sarf edilen suçlamalara inanırsınız işin tuhaf tarafı ve her adımda bir santim daha içinize saplanır kendi kılıçlarınız... Şüphesiz ki farkına bile varmadan nefret eder hale gelirsiniz kendinizden. İşte bu noktada başlar dibine vurduğunuz yalnızlık kuyusuna ilk yolculuk. Emin olun ki arkası ışık hızıyla gelecektir. Benliğinize yaptığınız bu işkenceyi sona erdirmek yine sizin elinizde. Kendi ayaklarınızla atladığınız bu kuyudan sizi çıkaracak olan kişi de, yine kendiniz olacaktır aynı şekilde.
Hiç bir zaman üzüntü duymamalısınız ardınızda bıraktıklarınız için bence. Çünkü geleceğe taşınamayan şeyler geride kalmalıdırlar. Söylediklerinize ve en önemlisi de size inanmayan, yanı başınızda dünyaya sizinle karşı duramayan kişiler için geleceğinizde bir yer olmamalı. Bir ömrü bir dost kucağında ve sıcaklığında geçirmek yürek işidir. İnanç gerektirir kayıtsız şartsız. Bağlılık denilen zincir bu sayede kurulur, bu sayede bir arada, omuz omuza yaşlanır insanlar ve yine aynı inançtır bu zinciri kıracak olan.Ama varlığı değil yoksunluğu kıracaktır bu bağlılık zinciri, dostlarınızla aranızda. Bütün bu olanların sonunda, iç huzurunuzu hala muhafaza edebilmektir önemli olan.
Emin olun ki, kendiniz için üzülmeye başladığınız an, size acıyacak insanlar bulmakta zorlanmayacaksınız.
Her zaman söyleyecek bir şeyleriniz olmalı hayata ve hayatınızdakilere karşı. Söylenecek şeyler tükendiği anda da susmalı ve ardınızda bırakmalısınız her şeyi. Unutmayın ki hayat algıladığımızdan ve düşündüğümüzden çok daha büyük. Bazı şanslar sadece bir kez geçer elimize. Bazıları ise, hiç beklemediğimiz anlarda bütün güzelliğiyle dahil oluverir naçizane yaşantımıza. Aşklar da, dostlar da ıskalanmaz ve gözden kaçırılmaz emin olun!...