Cidden öyle… doğru okudunuz, öfke çok işe yarar!
Öfke; etrafınızdaki insanları, sizi çok fena zorladıkları konusunda uyarır öncelikle. Kızdığınızda, öfkelendiğinizde, hatta öfkeden kıpkırmızı olup, burnunuzdan dumanlar fışkıracakmış gibi bir görüntü sergilediğinizde, karşınızdaki kim olursa olsun geri adım atmaya başlar. Üzerinize fazla geldiğini, epeyce bir zorlandığınızı hisseder.
Daha sonra; başka bir durumda, bunun tam karşıtını da yaşarsınız. Şöyle ki; karşınızdaki insanın öfkesinden hızlı bir ders çıkarır, en kısa yoldan onu yatıştırmanın gerekliliği duygusuna kapılırsınız! Karşınızdaki insanın üzerine gitmekten vazgeçersiniz anında. Hayır kişi öfkelenmese, bu keyifli(!) üzerine gidiş belki daha dakikalarca sürecek ama! Aksi halde olacakları hepimiz ortalama tahmin ediyoruz zaten değil mi? Yumruk inmiş yüzler… kavga sonrası asılmış suratlar… tartışmanın getirdiği rahatsızlıktan dolayı çekilen sıkıntılar… ve daha kimbilir neler neler…
Öfke itici bir güçtür aynı zamanda. Yaptıramadığınız, yerine getirilmesi konusunda sıkıntılar çektiğiniz pek çok mevzuyu, öfkenizle hızlandırabiliyorsunuz! Çocuğunuza odasını toplamasını söylüyorsunuz, yapmıyor. Öfkeyle bağırdığınızda, iki dakika içinde ortalık tertemiz. Hal böyle olunca da insanlar öfkeyi, diledikleri işleri yaptıracakları bir mekanizma olarak kolaylıkla kullanıyor.
Öfke çok işe yarar sevgili okurlar! Birçoğunuzun öfke sayesinde motive olduğunuzu biliyor muydunuz? Evet, öfke motive edici bir süreçtir aynı zamanda. Herhangi bir duruma olan öfkeniz, o konuda çok daha fazla efor sarfetmenize ve kendinizden yola çıkarak, yapamadıklarınız konusunda hızla yol almanıza vesile olur. Kaçımız “Sen nerden bileceksin!” gibi tahrik edici bir sözün arkasından, beceriksizlikle suçlandığımız konunun üzerine inatla gidip başarılı olmamışızdır? Halk arasında bildiğimiz meşhur öyküyü hatırlayalım ister misiniz? Yaşlı adam yıllarca, işe yaramayacağını bildiği oğluna “senden adam olmaz” diyordu. Bu oğul, yıllar sonra falanca şehrin valiliğine geldiğinde; ilk yaptığı iş, adamlarını gönderip, babasını huzuruna(!) çıkarmak olmuştu. Ve babasına göğsünü gere gere: “Bak baba! Senden adam olmaz diyordun. Ben koskoca vali oldum!” dediğinde, bilge babası hepimizin beynine kazınan o meşhur cümleyi söylemişti: “Oğul…! Ben sana ‘senden vali olmaz’ dememiştim. ‘Senden adam olmaz’ demiştim!”
…işte öfke motivasyonunun önemini, ama aynı zamanda risklerini de hatırlatan tatlı bir masal. “Senden adam olmaz” sözüyle öfkelenen ve koskocaman vali olan bir kimse; aynı zamanda öfkesinin kendisini kışkırttığını göremeyerek, geldiği başarılı konumdaki “insani olanı yitirişinin” farkında bile değil.
Öyküden çıkan ve öfkeden çıkan sonuç: öfkemizin bizi motive ettiğinin farkında olacağız. Ama aynı öfkeye yenik düşerek, başarılarımızı tırmalayıcı bir pozisyona geçirmeyeceğiz. Böylece “Neden milletçe bu kadar öfkeli olduk?” sorusunun cevabına giriş yapmış oldum. Milletçe öfkeli olduk, çünkü kendimizi kelimelerimizle, cümlelerimizle ifade etmeyi unuttuk. Kendimizi dinletmeyi unuturken, karşımızdakini dinlemeyi de unuttuk. Otomatik hatalı düşünceler ve olumsuz bakış açıları, tahammül sınırlarımızı daralttı. Derken öfkeli insanlar olup çıktık.
Aslına bakarsanız “öfke” belirli sınırlarda işimize yarayan, insani bir duygu. Ama öfkenin taşkın hale gelmesi ve kontrol edilmemesi olumsuz sonuçlara vesile oluyor.
Mehtap Kayaoğlu
alıntı
