Yeterli, Dengeli Ve Doyasıya "Sevgi"

Sevgi, çocuğu dengeli bir şekilde yetiştirmek için gerekli olan ve kişiliğin oluşmasında en etkili ihtiyaçlardan biridir. Sözcük anlamında kullanılan sevginin hayatta geçerli olabilmesi için çocuğu, olduğu gibi kabullenmek ve her durumda ona karşı samimî duygularla güzel hislerimizi yansıtabilmek gerekmektedir.

Zamanında ve Doğru Şekilde Sevgi Gösterilmeli
Sevgi, zamanında verildiği zaman anlam kazanır ve değer görür.
İhtiyaçların birebir anne ve babası tarafından karşılandığı bebeklik döneminde sevgiyi dokunma duyusuna dayalı göstermelidir. Beslenme, temizlik ve uyku ihtiyaçlarını giderirken yüz ifademiz, sesimiz ve sabrımızla perçinlediğimiz sevecen davranışlar, çocuğun ihtiyacı olan sevgi ve güven duygularını temin edecektir.

Çocukluk ve ergenlik döneminde ise, ihtiyaçları giderirken ona zaman ayırmak, şikayet etmeden ve eleştirmeden hoşgörü ile sorunlarını çözmeye çalışmak, korku ve kaygıdan uzak sağlam temellere dayalı kişilik gelişimi iyi bir dinleyici olmak sevginin gösterisinin diğer yönüdür.

Anne-babanın hayatın güçlüklerine karşı mücadele ederken, zamanı ayarlama ve ayırma konusunda ertelemeler yapması, bebeklik ve çocukluk dönemindeki sarılma, öpme gibi davranışları ergenlik döneminde terk etmesi; gencin anne-babayı reddetmesine sebep olacaktır.

Her şey zamanında güzeldir. Çocukların kritik yaş dönemlerinde anne-babalar, yeterli ve dengeli şekilde sevgisini gösterirse ileriki dönemlerde çocuklarının üzerinde daha çok etkili olacaklardır. Bu etkiyi kaybetmek istemiyorsak, bebeklik döneminden itibaren buna özen göstermelidir.

Çocuğu sevmek; okşamak, güleryüz göstermek ve öpmekten ibaret değildir. Sevgi, onun haklarına saygı göstermektir. İhtiyaçları karşılarken sabırlı ve fedakâr davranmaktır. Sorunlarla karşılaşıldığında suçlamalardan uzak, çözüm teklifleri bulabilmektir.

Sevgiyi Tadamayanlar, Hapishâne ve Hastanelerde…
Çocuk, kendi isteği ile dünyaya gelmemiştir. Onun doğmasına anne-baba vesîle olmuştur. Dünyaya getirme vazifesini omuzlarında taşıyan anne-babanın, çocuklarının iyi insan olması için yetiştirme sorumluluklarını ve bu sorumlulukta sevginin yerini ve önemini çok iyi bilmesi ve uygulaması gerekmektedir.
Anne-babanın işleri, sıkıntıları, hayat zorlukları ve görevleri vardır. Bu görevler ve zorluklar, onlara anne-baba olmanın önemini unutturmamalıdır. Anne-baba olmak, bilinç gerektirir.

Çocuk yetiştirirken sevgiyi, usûlüne ve bilime uygun şekilde gösteremezsek, çocuk problemli davranışlarla (alt ıslatma, ağlama krizleri, yemek yememek v.b.) sevgiyi talep edecektir. Bu talep, hem çocuğun, hem de annenin sıkıntılı ve öfkeli olmasına sebep olacaktır.

Çocuklar alamadıkları sevgi konusunda mutlaka anne-babalarına bedel ödetirler. Akıl hastaneleri ve hapishâneler, sevgiyi yeterince tadamamış insanlarla doludur. Çocuğun psiko-sosyal ihtiyaçlarını zamanında yerine getirmek ve çocuğu sevgiye doyurmak, sağlıklı nesillerin yetişmesine vesîle olacağı gibi sevgiye doymuş ruh sağlığı yerinde insanların oluşturduğu huzurlu, mutlu ve barış içindeki toplumlar oluşacaktır.

Son olarak, hayatın sevgi ile başladığı, sevgi ile devam ettiği ve sevgi ile son bulduğu unutulmamalıdır.
(alıntıdır)