Kalbim Nerde Sanıyorsun...

Belki bir cami avlusuydu...
Belki çağlar öncesinden bir binanın bahçesi...
Ama ne olursa olsun,adım atar atmaz,bir başka zamana,bir başka iklime geçmiştik sanki..
...
Kalabalıktık...
Yakın dostlarım,tanıdıklarım,bildikl erim vardı...
Sevdiklerim ve sevmediklerim...
Hergün görsem görmekten bıkmayacağım yüzler ve gördüğüm zaman güne neşesiz başlayacağım tipler vardı...
Zenginler ve fakirler vardı,
Zengin fakirlerle,fakir zenginler vardı.
Zenginliğin ve fakirliğin yakıştığı ve yakışmadığı insanlar vardı.
...
Hepsini tanıyordum...
Hepsine tek tek göz ucuyla süzüyordum.
Bir düğün için mi,bir cenaze için mi toplanmıştık bilmiyorum ama,beni bir şekilde ilgilendiren herkes buradaydı..
Sonra birden...yani aniden...
Avlunun veya bahçenin bütün kapıları,fantastik filmlerdeki gibi bütün dikkatleri dağıtan veya bütün dikkatleri yoplayan bir gürültüyle kapandı...
Sadece sesi duymuştuk ama,o kapıların kolay kolay bir daha açılmayacağı belliydi...
...
Korktuk...
Ve anladık ki dünya bitti,anladık ki öldük veya ölüyoruz;geri dönüş yok!
...
Herkes birbirine bakıyordu şimdi...
Ve herkes aynı şeyi düşünüyordu.
-Artık hiçbirşeyimiz yok!
Borçlarımız,alacaklarımız...
Hayallerimiz ve gerçeklerimiz...
Ve dahi sevgilerimiz...
Ve nefretlerimiz geride kalmıştı.
Madem herşey böyle bitecekti,neden yorulmuştuk?
...
Sonra ne mi oldu dersiniz?
Uyandım...
Gözüm açıkken gördüğüm rüyaya uyandım.
Yani hayata...
Cebimde bir yığın soruyla beraber!...
Şaşkınlık ve pişmanlıkla beraber...

Kalbim Nerde Sanıyorsun??


alıntı