ANNENİN ÖLÜMÜ
Medine
Yolunda anne...
Ve yanında Nur-Çocuk...
Dönüşünde, betbeniz uçuk,
Bir menzile varıp yatağa düştü.
Geleceği, rüyasında, açık görmüştü:
Onun oğlu, onun oğlu, beklenilen Peygamber;
Fânileri sonsuzluğa erdirici son rehber...
Genç annenin dudağında bir hazin şiir:
Her diri can verir, her yeni eskir;
Öleceğim ben de, hakikat!
Kalacak ismim fakat.
Büyük toplumda,
Oğlumda...
Elveda!
Dinmekte seda.
Ve açılmakta kafes...
Nur-Çocuk gözü, son nefes...
Yanakları ıslak, eriyiş bitim...
Anneden de öksüz kaldı babadan yetim.
Melek dedi: «Sahibi yok, Sevgilinin, Yârabbi!»
Dedi Allah: «Sevgilimin ancak benim sahibi!»
Üzerinde hiç kul hakkı kalmasın diye,
Bu nasip Allah’tan O’na hediye.
Ümm-ü Eymen, sevgili dadı,
Onun yanına aldı.
Yön, kutlu ülke,
Yol, Mekke...
N.F.Kısakürek
