Gönül ki bütün sıkıntıların, gamın, kederin, üzüntünün yurdudur. Bu kalp makamı, toprağın her şeyi saklayışı gibi kendini mekân bilir acıya. Gökyüzü, hâli nasıldır bilmez toprağın. Yağmuru dokundurur yüzüne. Doluya esir eder. Fırtınaya bırakır toprağın saçlarını. Yıldırım olur düşer kalbine yeryüzünün. Sesini çıkartamaz toprak. Ağlayışını da, gürültüsünü de gazabını da sinesine çeker. Sonra güler gökyüzü. Mavi gözlerle bakar, güneş banyosuna bırakır kendini. Bulutlarda gölgelenir. Yelpazesini çıkartır. Ne var ki toprak taşmak üzredir ne zaman ağlayacağı bilinmez gökyüzünden. O ki sel olur akar, nereye varacağını bilemez. Toprağın bendlerini yıkmakla kalmaz, yılların emeğiyle kendisine bir barış eli gibi uzanan dalları yer ile yeksan eder. Yemyeşil gözlerini kaybeder de toprak yine de sesini yükseltmez gökyüzüne. Bütün sıkıntılarına katlanır gökyüzünün. Ondan ne gelirse gelsin, ne düşerse düşsün üzerine hayır diyemeyeceğini bilir. Sabrıyla yön bulur kendine. İnsanın kalbi de toprak gibidir. Dostların her eziyetine her zulmüne sabreder. Bu kabulleniş sıkıntıların hafifliğinden değil kalbin acıyı kendine yurt edişinin sonucudur. Çünkü bedenin başka hiçbir uzvu bu yükü kaldıramaz. Kalbin her an hareket hâlinde oluşu ve titreten her seması bir acıyla muhabbet ettiğinin işaretidir. Toprak gibi her an büyür. Başını yükseklere kaldırır bir ağaç gibi. Dost kucağını açıp hâlin nasıl olursa olsun yine de gel hele soluklan diyebilen insan yanımızdır. Çünkü dostun cefasıyla hemhal olmanın dostu dost kılan en büyük erdem olduğunu hissedebilendir dost. Dostun işi dostunun kalbine kendini bırakabilmektir. İster hüzün olsun ister tebessüm; karşı kalbin nasılsa bu acıya ve sevince katlanabileceğini bilebilmektir
