Tebessüm bir güneştir, hüzün ve kederi eritir...

“Tebessüm bir güneştir, insanın yüzünden hüzün ve keder kışını def eder.” (V. Hugo) İnsanın ruh güzelliğinin en cazibeli belirtisi hiç şüphesiz gülümsemesidir. Tebessüm, duyguların huzura kavuşmasının sevimli bir ifadesidir. En sıkıntılı ve öfkeli anlarımızda bile, gülen bir çehreyle karşılaştığımız zaman ister istemez duygularımızda bir durulma, yüz hatlarımızda bir yatışma olur. Çevremizdeki insanlarla güzel münasebetler kurmada, cazip bir bağ meydana getirmede ilk tesir tebessümle başlar. Gülümseyen bir sima insanlarda güven uyandırır. Gülümseme bir aydınlıktır; farkında olmadan biz de onun aydın cazibesine kapılırız. Manen bütün insanların bu aydınlığın sıcaklığına sığınma ihtiyaçları vardır. Günlük hayatımızda türlü sebeplerle birçok sıkıntıya uğrayabiliriz, ister istemez duygularımıza koyu bir karamsarlık hakim olur. Ruhumuz birtakım buhranlarla çırpınır durur. Eğer kendimizi bırakıverecek olursak, iç dünyamızın bu karanlığı yüzümüze akseder; karamsar kırışıklıklar, manasız gölgeler çevremizi kaplar. Etrafımızda meydana gelen olaylardaki hikmetleri sezerek imanın aydınlattığı ruhumuzun yansıması, yüzümüze vursun... en çirkin görünen hadiselerin arkasında asıl kudret sahibinin elini görelim, onun hikmetine râm olalım: “Görelim Mevlâ’m neyler Neylerse güzel eyler” diyelim.