rabbimizi tanimak

Hemen herkes Allahü teâlâyi taniyor ve Allah vardir diyor. Ama Allahi tanimak nasil olur? Iyi bir seyi taniyan onun iyiliklerinden istifade etmeye çalisir. Kötüyü taniyan kötülüklerden uzak durmaya çalisir. Bunlara riayet etmeyenin tanimasi yanlis demektir. Yilanin sokacagini bilen yilanla oynamaz. Aslanin parçalayacagini bilen onun yuvasina giremez. Bombanin patlayacagini bilen onu elinde patlatmaz. Allahü teâlâyi taniyan onu sever. Onu seven de dinin emirlerini yapar. Haramlardan kaçinir. Bunlara yani emir ve yasaklarina riayet etmeden ben Allahi taniyorum, onu seviyorum demek yanlis olur. Sevmenin bir tarifi de itaat etmek demektir. Sevginin derecesi, itaatteki sürat ile ölçülür.
Seyyid Abdülhakim Efendi hazretleri buyuruyor ki:
"Siz, adem [yokluk] diyarindan, bu varlik âlemine, kendiliginizden gelmediginiz gibi, oraya, kendiniz gidemezsiniz. Gördügünüz gözler, isittiginiz kulaklar, duygu edindiginiz organlar, düsündügünüz zekalar, kullandiginiz eller ve ayaklar, geçeceginiz bütün yollar, girip çiktiginiz bütün mahaller, hülasa, rûh ve cesedinize bagli bütün aletler, sistemler, hepsi Allahü teâlânin mülk ve mahlûkudur. Siz Ondan hiçbir sey gasp edemez, mülk edinemezsiniz! O, hayy ve kayyûmdur. Yani, görür, bilir, isitir ve her var olan seyi, her an varlikta durdurmaktadir. Hepsinin idaresinden, hallerinden bir an gafil olmaz. Mülkünü kimseye çaldirmaz. Emirlerine uymayanlarin cezasini vermekten de, aciz kalmaz. Mesela, Ay’da, Merih’te ve diger yildizlarda insan olmadigi gibi, bu Arz küresinde de bulunmasaydi, bir sey lazim gelmezdi. Bundan dolayi, büyüklügünden bir sey eksilmezdi. Allahü teâlâ hadîs-i kudsîde buyuruyor ki: (Önce gelenleriniz, sonra gelenleriniz; küçügünüz, büyügünüz; dirileriniz, ölüleriniz; insanlariniz, cinleriniz; en müttekî, itaatli kulum gibi olsaniz, büyüklügüm artmaz. Aksine olarak, hepiniz, bana karsi duran, Peygamberlerimi asagi gören, düsmanim gibi olsaniz, ülûhiyyetimden bir sey eksilmez. Allahü teâlâ, sizden ganîdir, Ona hiçbiriniz lazim degildir. Siz ise, var olmaniz için ve varlikta kalabilmeniz için ve her seyinizle, hep Ona muhtaçsiniz.)" [Bir üniversiteliye cevap]
Tarihi inceleyecek olursak, insanlarin, önlerinde Allahü teâlânin gönderdigi bir rehber olmadan kendi baslarina gittiklerinde, hep yanlis yollara saptiklarini görürüz. Insan, kendisini yaratan büyük kudret sahibinin var oldugunu, akli sayesinde anladi. Fakat ona giden yolu bulamadi.
Peygamberleri isitmeyenler, Haliki, yani yaraticiyi önce etraflarinda aradi. Kendilerine en büyük faydasi olan günesi, yaratici sandilar ve ona tapmaya basladilar. Sonra, büyük tabiat güçlerini, firtinayi, atesi, kabaran denizi, yanardaglari ve benzerlerini gördükçe bunlari yaraticinin yardimcilari zannettiler. Her biri için bir suret, alamet yapmaya kalktilar. Bundan da putlar dogdu. Böylece, çesitli putlar zuhur etti. Bunlarin gazabindan korktular ve onlara kurbanlar kestiler. Hatta, insanlari bile bu putlara kurban ettiler. Her yeni hadise karsisinda, putlarin miktari da artti. Islâmiyet zuhur ettigi zaman Kâbe-i muazzamada 360 put vardi. Kisacasi insan, bir, ezelî ve ebedi olan Allahü teâlâyi kendi basina bir türlü taniyamadi. Bugün bile günese ve atese tapanlar vardir. Bunlara sasmamali! Çünkü, rehbersiz, karanlikta dogru yol bulunamaz. Kur’an-i kerimde buyuruluyor ki: (Biz, Peygamber göndererek bildirmeden önce azap yapici degiliz.) [Isra 15]
HİKMETLER: Kimler dost edinilir?
Bazi çevreler, Hiristiyanlari, Yahudileri kendilerine dost edinmektedirler. “Tasavvuf, herkesle iyi geçinmektir, herkese karsi hosgörülü olmaktir” diyorlar. Halbuki, Allahü teâlâ, Tevbe sûresinin 74’üncü âyetinde Resulüne meâlen, “Ey Peygamberim! Kâfirlerle, münâfiklarla cihâd et! Onlara düsmanlik yap!” buyurdu.
Resûlullahin “sallallahü aleyhi ve sellem” yolu, kâfirlere düsmanlik, onlarla cihâd idi. Kafirlerle dost olanlar, Resûlullahin yolundan ayrilmislar, baska yol tutmuslar. Tuttuklari yol, dalâlet yoludur. Dogru yoldan çikmaktir. Kur’ân-i kerîm ve hadîs-i serîfler, Allahü teâlânin kâfirlere düsman oldugunu, açikça bildiriyor. Onun düsmanlarini seven, Onu sevmis olur mu?
Kâfirler, Allahü teâlânin düsmani olmasalardi, “Bugd-i fillah” farz olmazdi. Insani Allahü teâlânin rizâsina kavusturacaklarin en üstünü olmaz ve îmânin kemâline sebep olmazdi. Hadîs-i serîfte, “Bir kimse, Allahü teâlânin düsmanlarini düsman bilmezse, hakîkî îmân etmis olmaz. Mü’minleri Allah için sever ve kâfirleri düsman bilirse, Allahü teâlânin sevgisine kavusur” buyuruldu.
Hadîs-i serîflerde, “Bir kimse, Allahin dostlarini sever, düsmanlarini düsman bilirse ve Allah için verir ve Allah için vermezse, îmâni kâmil olur”,”Isyân edenlere düsmanlik ederek, Allaha yaklasiniz!”, “Allahü teâlâ, bir Peygambere vahyetti ki, falan âbide söyle: Dünyada zühd ederek, nefsini râhata kavusturdun ve kendini kiymetlendirdin. Benim için ne yapdin? Âbid sordu: Yâ Rabbî! Senin için ne yapilir? Allahü teâlâ buyurdu ki: Düsmanima, benim için düsmanlik ettin mi ve sevdigimi benim için sevdin mi?”
Sevenin, sevgilinin sevdiklerini sevmesi ve sevmediklerini sevmemesi lâzimdir. Bu sevgi ve düsmanlik, insanin elinde degildir. Sevginin îcâbidir. Dostun dostlari, insana sevimli görünür. Düsmanlari, çok çirkin görünür. Bir kimse, birisini seviyorum derse, onun düsmanlarindan uzaklasmadikça, sözüne inanilmaz.
Allahü teâlâ meâlen buyuruyor ki: “Kâfirleri sevmek, Allahü teâlâyi sevmemektir. Iki zit sey, birlikte sevilemez.” Iki düsman, birlikte sevilemez. Bir kimse, seviyorum dese, fakat onun düsmanlarindan uzaklasmazsa, bu sözüne inanilmaz. Âl-i Imrân sûresinin 28’inci âyetinde meâlen, “Kâfirleri sevenleri, Allahü teâlâ, azâbi ile korkutuyor” buyurdu. Bu büyük tehdît, kafirleri sevmenin çirkinliginin çok büyük oldugunu gösteriyor.