Dünya'nın samimiyetine inanmıyorum!

Dünya'nın samimiyetine inanmıyorum!

Benim kuşağın şahit olduğu dördüncü savaş bu... Körfez Savaşı, Bosna, Irak ve şimdi de Osetya…



Savaş görmek, tarih okumuşlar için fantastik bir ortam gibi gelebilir, ancak acı ve ızdırap, gözyaşı fanteziyi yok ediyor…
Körfez Savaşı’nı evimizdeki TV’den canlı canlı izlerken bir film şeridinde gibi his uyanmıştı, ama o zaman yaşım oldukça gençti…
En büyük dramı Bosna’da yaşamıştık…
Mostar, bu savaşın hüzünlü bir hatırası olarak yıkılmıştı…
Irak savaşı ve Osetya’da patlayan bombalarsa yanıbaşımızda patlamasına karşın hiçbir şey yapamadığımız bir savaş…

***

Bosna savaşında aklımda kalan şu cümle beni hala etkiliyor…
Bir Bosnalı söylemişti bu sözü….
“Bunlar, ölümüzü seviyorlar bizim” demişti…
Şimdi, bir güç ve gövde gösterisine dönüşen, ama faturasını çocukların, kadınların ve yaşlıların ödediği bir savaş sahnesinden geçiyoruz…
Yine güç sahiplerinin, zayıfların ölüsünü sevdiği bir savaşa sahne oluyoruz...
Ama dikkatle bakın lütfen…
1990’dan bugüne önce bombalar Ortadoğu’da patladı…
1993’te Bosna’da, Balkanlarda…
2002’de Ortadoğu’da tekrar…Saddam devrildi…
2008 Orta Asya, Osetya…
Farkında mısınız, bir kan çemberinin ortasındayız sanki…
Etrafımız, güç odaklarının hesapları içinde…

***

Evet, ölümüzü seviyorlar bizim….
Doğru bir söz…
Peki dünya nasıl oluyor da sessiz kalabiliyor?
Hangi hesaplar yapılıyor ki “barış” naraları sadece gökkubbede kalıyor…
“çocuklar ağlamış”…”kadınlar ölmüş”….”yaşlılar yalnız kalmış”…
Sokaklar alev içinde, kan revan olmuş her şey…
Kimin umurunda?
Körfez’de Karabatak’ı petrol barikatının içinde görünce üzülmüştük…
CNN İnternational ne de dramatik bir müzikle göstermişti o kareleri…
Aynı kareleri Bosna’da yaşadık…
Sırp kasabı binlerce Bosnalıya soykırım uyguladı, kan aktı, binlerce yetim var…
Kasap yeni yakalandı, arkasından neler çıkıyor izliyoruz…

***

Peki sormak lazım şimdi dünyaya!
Ey kahpe dünya!
Ne zaman yükselecek insanlık abiden!
Ne zaman mazlumlar neşeyle soluyacak havandan, kırlara çıkacak, gökyüzüne kuşlara dokunmak isteyecek yavrular…
Ne zaman!
Diplomasi denilen saçmalığın ne zaman işleyecek…?
Bir savaşı durduracak gücü ne zaman bulacak insanlık?
Gökyüzüne insanlık hırsının alevleri yerine, sevinç fişekleri ne zaman atılacak?

***

Gürcistan yanıyor şimdi…
Bosna gibi, Körfez gibi, Irak gibi…
Yandıkça yakası geliyor güçlü görülen adamların…
Hırsları artıyor, öldükçe çocuklar…
Analar ağladıkça mutlu oluyorlar, kahrettikleri şeyin insanlık olduğunu görmeden…
Sevinç naraları atıyorlar, her bombadan sonra…
Parçalanan her cesetle, yıkılan her evle mutlu oluyorlar…
Yıkılan viranelerin üzerinde “medeniyet” kuracaklarını sanıyorlar…

**

Ey İnsanlık!
Silah icat oldu mertlik bozuldu, hırs güç oldu insanlık kayboldu!
Ne silahı icat edene saygım kaldı, ne hırsıyla yürüyene…
Ne diplomasiye inanıyorum, ne BM’ye…
İnsanlar öldükten sonra gelecek barışı da istemiyorum…
Hayatı yok sayan, insanlık gururunu ayaklar altına alandan insanlık beklemiyorum…
“ne olacak?” diyorlar ısrarla…
Olacağı şu; “Dünya samimiyet sınavını bir kez daha kaybetmiştir…”
Ve hırs, aklın önüne geçmiştir…


FATİH BAYHAN – HABER 7