Sen Ey Karanlık Yanım

Sen!
Ümmeti bölük börçük eden enaniyetsin

Sen!

Ümmetin başına bela olmuş korkaklıksın

Sen!

Ümmeti tefrikaya düşüren kavimciliksin

Sen!

Musaya firavun ibrahime nemrutsun

Sen!

Hz. Muhammed'e (s.a.v.) eziyet eden ebu lehep ebu cehilsin

Sen!

İblisin şerrinden sakındığı en adi iblissin

Sen!

Evet sen benim bir parçamsın... karanlığım, kötülüğüm, sakatlığım, körlüğüm, ahmaklığım, ben dedirten benim dedirten ölümü aklımda öldüren nefsim sin...

Şimdi ben senden ve senin şerrinden 'a sığınıyorum...
çünkü

Ben neyimki ene dedirtiyorsun... bir sivrisinek kaçsa beynime beni alt edecekken... ben neyim ki?

Evet hakiki imanı elde eden adam kainata meydan okuyabilir gerçeği belli iken... Ve benim inandığım herşeye kadir iken... herşeyin maliki iken neden sana inanıp korkuyorum ki?

Bana insan olmayı nasip eden bana müslümanlığı bahşeden yaradan öldüğüm zaman kavmin ne diye sormayacağı belli iken beni "pis bir sudan" yaratan topraktan halk eden tüm insanlara da aynı muameleyi etmişken... üstelik ben doğmadan kimse bana hangi kavimden olmamı istediğimi sormadığı aşikar iken... Annemin Havva babamın Adem olduğu bir dünyada kavmim ile öğünmemi isteyen sen! kahrol... kahrol!... kahrol!...

Sen nemrutu ibrahime düşman eden firavunu musaya musallat eden değil misin? Sen sırf enaniyet uğruna gerçeği bildiği halde yüce Peygamberime eziyet eden Ebu cehilin ta kendisi değil misin?

Sen insanı öyle bir hale getirirsin ki iblis bile o insanın şerrinden kaçar... iblis bile o insanla uğraşmaktan sakınır... iblis o insana "ben 'a bir kez isyan ettim ama sen her an ediyorsun" der

Sen ey karanlık yanım ey kör gözüm ey utanç duvarım...

Yeter artık bırak yakamı... YETER!!!