Biz Gençlerin Gece Hayatı Olmalı ...

İslam'ın genç davetçisi!
Senin mutlaka gece hayatin olmalıdır. Peygamberani deyişle, bir süt sağımı kadar da olsa gece uyanık olup,Allah -u Tealanın huzurunda bulunmalısın. Diğer insanlardan farklı olarak, uykunu bölüp huzura varmalısın.
Bil ki, gecesi olmayanın gündüzü yoktur. Gece sabaha kadar yatağa boylu boyuna uzanan birisinin gündüze vereceği bir şeyi yoktur. Gece senin feyizle dolduğun, gündüz ise bu feyzi başkalarına aktardığın vakittir. Dol ki, boşaltacağın bir şeyin olsun.
Ne güzeldir gece! Yıldızların parlayıp kendisini gösterdiği, nurların tecelli ettiği zamandır ve mekandır gece. Görmüyor musun? Bin aydan daha hayırlı olan vakit, gündüz değil gecedir. Resulullah (sav)ın şu yalan dünyadaki en yüce ve mutlu anı olan Mirac, gece vuku bulmadı mı?
Evet, gece gönül adamlarının akşama kadar bekleyip durduğu vakittir. Gece samimiyettir, gece sıpsıcaktır. Gecenin, yani yalnızlığın riyası yoktur. Herkes uyurken kalk, bir abdest al soğuk suyla, Rabbinin huzuruna var, boynunu bük… Ona bir şeyler mırıldan, isteklerini sırala…gecenin nasıl iletken olduğunu göreceksin. Radyo dalgaları bile gece daha iyi çeker.
Bütün bunlar olup biterken, gecenin bunca avantajları varken, senin geceyi bastan sona uykuyla geçirmen ne büyük gaflet, ne büyük kayıptır. . .


Hz. Ömer (r.a): Geceleri virdlerle (Belli zamanlarda tekrarlanan kişiye özel zikir) geçirirdi.Eğer bir gece virdini yapamadan uyku bastırırsa ertesi gün yatağa düşecek kadar hastalanır ve günlerce üzüntü ile baygın yatardı. Öyle ki, sahabe hastalandı,diye ziyaretine gelirdi.


İbni Mesud(r.a): Gözleri uykuya daldığında kalkar Kur'an okurdu. Sabaha kadar arı kovanından gelen ses gibi iniltili okuyuşu evinin dışından da işitilirdi.


İmam-ı Azam Ebu Hanife: Önceleri gecenin üçte birini ibadetle geçiren İmam,bir gün çarşıda yürüyen iki adamın "Duydun mu kardeş, şu önden giden İmamı Azam yatsı abdesti ile sabah namazı kılarmış" sözünden sonra ömür boyu gecenin tamamını ihya etmeye başladı.



İmam-ı Şafi: Geceyi üçe böler; birinci bölümde kitap okuma ve ilmi çalışmaya kendini verir, ikinci bölümde namaz kılar, son kısımda da uyurdu.



Süfyan-ı Sevri: Bir gece doyasıya yemek yedi. Bunun üzerine kendini kastederek; "Eşeğin yemi artmışsa çalışması da artmalı" diyerek o gece sabaha kadar ibadet etti.


Hasan-ı Basri: Ona Gece ibadet edenlerin yüzü niye parlar?diye sordular. Şöyle dedi: "Onlar Rahman ile baş başa kaldıkları için, Rahman nurundan onlara bir nur giydirmiştir."


Fudayl b. İyaz: "Geceyi ilk başta ibadetle karşılarım. Önce uzunluğu beni korkutur Ancak, Kur'an okumaya daldıkça nasıl sabah olduğunu anlamam. Sabaha kadar böyle yapmama rağmen, gece ibadetinin zevkine yine de doymuş değilim."



Mevlana: Karlı ve kuru ayaz kış gecelerinde medresenin damına çıkar sabaha kadar namaz kılarak secdede kalırdı. Önce yanına çıkmaya cesaret edemeyen hanımı ve dervişler, vakit ilerleyip kar yağışı artınca yanına çıkarlar, O'nu eli ayağı donmuş, ayaklarına kan oturmuş, baygın vaziyette aşağı indirirlerdi. Soba başında ısınıp kendine gelince: "Rabbimle ne güzel sohbet ederdik. Neden indirdiniz beni?!." derdi.