Konu: Insan sustu, kalem konuştu

Uzun uzun anlatılan ama tam olarak başlanılmayan bir yazının başındayım.
Kim için ne için susulmuş olmuş olmak belirsiz bir kelime gibi gelebilir. Aslında çoğumuz demeli miyim? Bilmiyorum inanın. Bazen Çoğul demek için bile birinin yalnız olmaması gerekir. Sayfalar insan yaşamının en güzel göstergesidir. Tek kelime edememiş insanların bu kadar çok şeyi yazabilmesi muhteşem değil midir? Bütün birikintilerin hapsolmaların, tutunmaların yansıması değil midir yüreğe…




Çoğu kez yazmış ve yırtmış biri olarak. Defalarca düşünerek ama susarak, gitmek isteyipte hep kalmış gidememiş biri olarak söylemeliyim ki. Bazı insanlar daim bir uçurum kasabasının kıyısına kurmuşlardır evin çatılarını…
Yazmak; atletlerden birinin spor ayakkabısıdır benim için. Kalem ve kağıt insan yüreğinin eşsiz bir yardımcısıdır. İnsanoğlu hep anlatmak için çabalamıştır. Önce taşlar, duvarlar, yapraklar, kağıtlar…
Ne tuhaf değil mi? Benim şimdi size hiç sesimi duyurmadan bir şeyler anlatıyor olmam…
Eminim ki, mektuplar çokça üzüntünün, çokça mutluluğun birinin aracılığıyla yoldaş olmuştur tüm gönüllere. Şimdi ben bunları neden anlatıyorum, konuşmak için bir engelim olmayabilir, ama çoğu kez anlaşılamamakta bir engeldir… Engel olunmadan hürce, yazabilmek en büyük özgürlük olduğu için…
Sevgiler,
Editör: Cem Arslan