Fakir, bir şeyi olmadığı gibi kazanma imkanları da olmayan insandır. Eğer bir günlük nafakası ve kendine göre giyeceği elbisesi varsa, fakir değil, miskindir. Şayet elinde olan, bir günlük nafakasına yetmiyorsa o yine fakirdir. Eğer mendili, ayakkabısı ve pantalonu olmayıp yalnız bir gömleği olur ve bu gömlek o fakirin vaziyetine uygun şekilde, mendil, don ve ayakkabı alabilecek kıymette değilse yine fakirdir. Çünkü o , bu anda muhtaç olduğu maddeleri bulamamış vaziyettedir. Her ne kadar bazıları, fakir için yalnız setr-i avret edecek elbise kafidir dedilerse de bu, doğru değildir. Çünkü böyle bir fikir ifrattır. Esasen bu derecede bir fakir bulunmaz. Kişinin dilenciliği itiyat etmesi kendisini fakirlikten çıkarmaz. Çünkü dilencilik kazanç yolu değildir.Fakat kazanmağa iktidarı olan kimse fakir sayılmaz. . Ancak kazancı alet ile olur ve aleti de bulunmazsa, yine fakirlikten çıkmış olmaz. Onun için alet satın almak caizdir. Kar ve kesbe gücü yetene fakirlik yakışmaz. Eğer şer'i ilimler ile uğraşmak suretiyle kar ve kesbinde bulunamıyorsa fakirdir. Kendisine zekat verilebilir. Artık onun çalışma kudreti nazar-i itibara alınmaz. Eğer ibadetle meşgul olmak suretiyle kar ve kesbten geri kalıyorsa, fazla ibadeti terkedip kazanç ile iştigal etmelidir. Çünkü kesb ile uğraşmak nafile ibadetten makbuldur.

Hazret-i Ömer (R.A) " Şüpheli (de olsa) kazanç, dilencilikten daha hayırlıdır" buyurmuştur.

Kaynak: İhyau Ulumi'd-din - İmam Gazali