Ve usulca fısıldadı zaman...


İçimde fırtınalar kopuyor bazen, sinirleniyorum. Olanlara, yaşananlara, yaşanmayanlara kızıyorum. İsyan etmeyeyim derken küfrederken buluyorum kendimi. Lanetler yağdırıyorum, bela okuyorum. Umutsuzluğa kapılıyorum, asla geçmeyecek ve ben hep geçmişte asılı kalacağım, daimi mekanım ‘araf’ olacak diyorum.




Yüzsüzlerin, göğsünü gere gere dolaştığı bu iklimde neden nefes almak zorunda olduğumu çözemiyorum. Neden onlar hala nefes alıyor onu hiç çözemiyorum. Fizik kuralıdır; aynı kutuplar normalde birbirini iterken, iş karaktersizliğe gelince nedense kural böyle işlemiyormuş; karaktersiz insan etrafına cesetlere üşüşen sinekler gibi karaktersizleri topluyormuş, yeni yeni anlıyorum.




Sevginin masumluğu, güvenin saflığı lekeleniyor artık gözümde. Bir daha ikisine de elini süremeyeceğim gibi geliyor; belki kendi ellerimi lekelememek için belki de lekeleri temizlemeye mecalim olmadığı için. Yalnızlığın bir ömür daimi dostum olacağını seziyorum ve bu canımı acıtmıyor; rahatsız etmiyor uzun ömrün tek başına geçeceği düşüncesi. Zaten ömrün uzun olacağı nereden belli ki diye rahatlatıyorum kendimi.




Sonra…




Sonra usulca fısıldıyor zaman: “Bana bırak…”










Nefesi huzur veriyor, içimi bir sıcaklık kaplıyor. Gülümsüyorum, umutla doluyor kalbim. Geçecek, bak bulutlar şimdiden dağılmaya başladı; güneş ufukta göründü bile diyorum. Bu ilk kez dibe vuruşun değil ki, sen neleri aşmadın diye ateşkes ilan ediyorum kendimle.




İnanıyorum...




Biliyorum…




Her şey çok güzel olacak...




Hissedebiliyorum…