Ey hayat! Sevdiğime söyle...
Ey hayat! Sevdiğime söyle kapının dışından bakmasın içeriye. Herkesin seyirlik gördüğü, sadece bakış atıp geçtiği bir sergi gibi bakmasın sadece viranelerime. Birazcık girsin içeriye, tozunu yutsun, batsın ayağına çakılları yani taa ciğerlerinde hissetsin o enkazın acılarını.
Ama nerde!... Konumunu belirlemiş; bir cellat ya da gardiyan, bir hâkim sadece yargılayan.
Ey hayat! Ona Peygamber (sav)'in ya da bir Musab bin Umeyr'in örnekliğini anlatsana. Yumuşak oluşlarından, en zorbaya bile en naif halleriyle yaklaştıklarından, önce dinlediklerinden, ön yargı ile hareket etmediklerinden dem vursana.
Ya da boşver hayat? Ne de olsa dinlemeyecek seni, "biliyorum zaten diyecek", elinin tersi ile tüm fedakarlıkları itecek ve biliyorum kırık bir kalp bırakacak ardında ve bundan sonra böyle giderse hiçbir güzellik devşiremeyecek.
Üzgünüm hayat? Onun için üzülüyorum nedense, kendime üzüldüğümden daha çok. Ya sen lisanınla anlatamadığın bu şeyleri ona yaşatarak anlatırsan, kabul ettirmek zorunda bırakırsan! Ve öyle olabilir, ihtimal büyük... çünkü mazlumun ahı kalmıyor hiç havada, sonunda hak ettiği yeri buluyor...
...
..
.
alıntı
Alıntı
