ArayışElleri tutunacak bir yer arıyordu çaresizce ve etrafına bakıyordu kör karanlıkta, bir şeyler bulacakmışçasına. Kulağına fısıldanan sessizlik ve yalnızlıktı, görebildiği ve duyabildiği sadece buydu. Yinede umudunu kaybetmeden karamsarlığa düşmeden aranıyordu elleri, belki bu sefer diyerek uzanan ellerinin boş kalmasına alışmıştı artık. Bir ışık yoktu ona bu yolda sadece sessizlik ve yalnızlıktan başka.
Ellerinin titrediğinin farkında bile değildi artık, ağlamak istediğini biliyor ama bir türlü başaramıyordu, bu onu daha da içinden çıkılmaz bir kuyuya atıyordu ve çaresizliği bir çığ gibi her saniye birikerek artıyordu...
Umutsuzluğunun doruğuna ulaştığında onu karşılayan sadece bir resim parçası oldu. Kimin resmi olduğunu bilmeden baktı, sadece baktı ve derin bir iç çekti. Belki bilincini saran nasırları bu resim sayesinde atlatabilecekti ya da tamamen kaybolup gidecek ve hayatını umursamazca hiç kimseyi önemsemeden bir makinenin dişlilerinden birisiymiş gibi sonu gelene kadar geçirmeye devam edecekti.
Umutsuzluğunun doruğunda bulduğu resimdeki yüzü aramaktan başka çaresi yoktu. Onun için var olma sebebi olabilirdi bu yüz, tüm yaradılışını ona verebilirdi, umursamazca. Kalabalıklar içindeki bu derin yalnızlığını sadece bir resimde kaybedebilir ve kendi ışığını bulabilirdi; uzanabilirse…
Tek amacı artık ona uzanabilmek ve kendine çekebilmekti ama nasıl yapacağı hakkında endişeleri vardı ve kararsızdı, aklına gelen fikirlerin doğru olup olmadığı hakkında. Bekleyecek zamanın olmadığını düşünüyor acelece bir karar vermek istiyordu çünkü damarlarında yankılanan yalnızlık onu yiyip bitirmek üzereydi. Bu kadar acele davranmanın sonucunda onu kendinden uzaklaştırabileceği ihtimalinide unutmuyordu ve bu yüzden kararsızlık içinden de çıkamıyordu…
Sadece durup düşünebiliyordu, elleri çaresizce harflere vuruyor ve onlardan medet umuyordu. Belki aradığını bu harfler getirebilirdi ona ama içindeki heyecan ve başaramama korkusu onu bu yazıyı tamamlamaktan alıkoyuyor, gerektiği yere ulaştırmasına engel oluyordu.
Son bir umuttu onunki; kulağındaki sessizlik ve yalnızlık az da olsa dinmişti ama uğultusu hala yankılanıyordu derinlerde. Zamana ve hayata karşı yapması gereken tek şeyin bu yazının okunmasını sağlayabilmek olduğunu düşünüyordu. Belki doğruydu belki yanlıştı ama içinde bir parçada olsa umut vardı.
Doğru olması dileğiyle…