Ey Mâh!
Varlığında hayatı keşfettiğim, isminle nefeslerimin farkına vardığım Ay Yüzlü Sevgili.
Sinemde hapsolup adı konulmamış rüyânın ilk hecesi sen. Özüm ve sözümün ilham yudumu yine sen.
Fedaî misali elimde ne varsa uğruna harcadığım, elimde olmayanı da harcamaya devam ettiğim. Muamma zamanların içinde devrilen dakikalar var ufukta şimdi. Ve her manevrada karşılaştığım o kördüğüm davamız…
Uzun zaman seyyâh olup dolaştığım oldu ücra varoşlarda. Yalnız olmadığımın bilincinde, gölgeni her daim arkamda hissederek… Sonra rüzgârın davetine icabet ettim de pervane gibi döndüm durdum etrafında. Sellere kapılsam umurumda mı sanki?
Soluk soluğa kaldığım anda kurtuluşu aciz bir duâ olup dudaklarda yeşermekte buldum. Israrcı idim. Yine yeniden meyletmeliydim yoluna. Sırrına amade olmayı göze alarak.
Usulca aynı frekansın namelerinde buluştuk. Tûfanın sardığı vakit aynı deryadaydık seninle. Susuzluğun hüküm sürdüğü sahrada da birlikte idik… Hâlimiz ise şimdilerde hazin…
Ey mâh!
Şu en yalın kârımız gözyaşlarımız, kefareti olur mu günahlarımızın?
Ben hâlâ inadına meftunum efkârına. Meğer derdinin müptelâsı olup çıkmışım…
Buna rağmen inadına sen. Yalnızca sen!
Alıntı
