Gavs-ı Bilvanisi Abdulhakim Hüseyni k.s. hz.'nin tahsil yıllarında geçen güzel bir anısı vardır.
Bir kış günü üstadı Muhammed Diyauddin k.s. hz. camiye gitmek için yola çıkar. Gavs-ı Bilvanisi hz. de onun karda bıraktığı izlere basarak peşinden gider. Bu esnada; "İnşALLAH ben onun izinden gideceğim. Dünyada izinden gideyim, ümid ederim ki ALLAH Teala ahirette de ondan ayırmaz." diye içinden geçirir.
Camiye girip namazın sünnetini kılarlar. O arada caminin görevli imamı da gelir. Camide iki kişinin olduğunu görünce şaşırır ve Muhammed Diyauddin k.s. hz. ne:
-İçeride iki kişisiniz, dışarıda ise bir ayak izi var. Bu nasıl oluyor, diye sorar. Bunun üzerine Hazret k.s. şöyle buyurur:
-Evet, biz iki insanız ama yolumuz bir.
Bu büyük insanlar daha küçük yaşta iken yollarını seçmiş, gidecekleri izi iyi belirlemiş ve o yolda gitmeye gayret etmişlerdir.
[S. Muhammed Saki Erol, Hayat Dengemiz]