Bir gülüş... Sıcakcık bir gülüştü yüzümde beliren yanındayken... Kötü olsada geçen gün, bir huzur vardı çünkü sen vardın. Bir mutluluktun ufacık... Sen gülerdin, yüzüm gülerdi... Sen gülerdin, içim ısınırdı... Yüzün biraz asılsa, benim içim erirdi, söyleyemezdim. İstemezdim seni birinin ya da bir şeyin üzmesini. Senin yüzünü asan ben olsam, kendime kızardım deli gibi... Mutluluğum, umudumdun... Sana nasıl kıyardım ki!? Bir gülsen yeterdi... Sıcacık!..
Uzakta kaldi sanki atesler,
Her yer buz soguk..
Bugün dilimde var bir sarki,
Adi oldu yalnizlik..
Biliyor musun? Üşüyorum şimdi... Gidişinden sonra hiç ısınmadı ellerim. Tebessümler yok oldu yüzümde. Eskisi gibi gülmüyormuşum, öyle diyor tanıyanlar... Her yanım buz, elim, kolum, yüzüm... Nasıl güleyim? Yoksun ki, şöyle bir gülüşle bakmıyorsun ki! Mutluluğuma en büyük sebep olan sen, huzurum olan sen, güzel gülüşlüm sen yoksun ki! Ben şimdi nasıl ama nasıl ısıtayım yüreğimi?.. Üşüyorum... Bir de dilimde yarım, bölükbörçük bir şarkı... Bir yerinde ayrılık, bir yerinde yalnızlık sözleriyle!!! Gerisini zaten hatırlamıyorum, çokta önemli değil... Aklımda dolanan; gidişin, üşümem ve yalnızlığımdan ibaret... Ne varsa bildiğim her şeyin adı oldu yalnızlık... Yalnızlığın tek adı da SEN!..
Biliyor musun? Üşüyorum şimdi... Neden mi..¿?
Yine yalniz biraktin iste,
Yine sensiz dusuyorum..
Bir kartanesiyim belki ama,
Sen yoksan usuyorum..
.......Yetmezmi..¿?......
Alıntı
Cevap: Adı oldu yalnızlık !
