Ölüm aniden gelir.
...gelir ve...
Alıp götürür bizi.
Ölümle baş başayız,göz gözeyiz,diz dizeyiz gayrı.

İşler mi?
Ölümü işten saymadın ya... Aşk olsun!
Bak, işte!
Ölüm geldi.
Kaçabilir misin: kendinden, ölümden, ötelerden...

Hani akşam yaklaşır ya...
Hani sabah olur ya...
Hani büyür ya...çocuklar.
Çekirdekler ,kocaman ağaç olur ya...
Küçücük bir çekirdek,dallanır budaklanır ya...
Hayretimizi göreve çağırırız ya...
Şaşırırız ya çekirdeğin çamurdan çıkıp bahar bahar haykırışına!

İşte başka bir şaşılası ölüm gelir.
Çekirdekler toprağa düşünce,ölünce ağaç olur ya...

Nefeslerimiz bir gün bir yokuşları tırmanamaz olur.
Takılıp kalırız öyle.
İşte ölüm çıkagelir bir yerden.
Ne olacak peki: evimiz, malımız, mülkümüz...
Ne olacak bunca emellerimiz...
Bırakıp gidecek miyiz?
Gideceğiz...
Bir çekirdek gibi düşeceğiz toprağa...

Şu karşıki mezarlık çocuğum!
Selvilerinden belli.
Sükunet bir âlem orası.
Dünyayı bitirmiş yatıyorlar.
Fakirler, orta halliler, zenginler...
İşini bitirenler, bitirmeyenler...
Gece gündüz yatıyorlar.
Uykunun büyük kardeşiyle tanışmışlar.

Ötesi, şehirdir çocuğum!
Bak, vızır vızır köprü.
Hayat akışından belli,
Kalbinin atışından...
Yakın mısın hayata, kalbine, yaşamaya, ölüme...
Aynaya bak, anlarsın...
Yaşamak, ölüme hazır olmanın öteki adıdır.

Selviler birer mezar taşı,
Selamlıyorlar hayatı.

Bu sabah dirildi ağaçlar...
Bu sabah dirildi kuşlar...
Bu sabah dirildi bu bahar;
Gökyüzünden çekilince gecenin örtüsü.

Kışın yerine geçiyor bahar.
Her ölüm kış ise...
Anlarım... dirilmek var.

Ali Hakkoymaz